Presude osnova.qxd - Centar za ljudska prava Univerziteta u Sarajevu

312 PRAvo NA SuÐeNje u RAzuMNoM Roku – zbirka izabranih presuda
44. Судот не е убеден во наводите на Владата дека обжалената постапка треба
да се смета како три одделни постапки. Самиот факт дека случајот неколку пати
бил пред Врховниот суд на одлучување откако управниот орган не презел
ништо, или одлучувал по основаноста на жалбата, не ја дели постапката на
одделни делови, особено имајќи предвид дека содржината на спорот била иста
и пред Врховниот суд и пред управниот орган. Дотолку повеќе, постапките пред
Врховниот суд биле иницирани и се резултат на правото на жалителот на
судското преиспитување на поединечните управни акти. По одлуката на
Врховниот суд од 6 октомври 1999 година, случајот бил вратен кај управниот
орган на одлучување, по што судот конечно го одбил барањето на жалителот. 37
45. Според ставот кој постојано се повторува во судската пракса на Судот
(види, mutatis mutandis, Heinrich v. France, ја А бр. 296 – А, став 61), преопто -
вареноста на националните судови со работа не може да се земе во предвид
како фактор кој ќе го оправда долгото траење на постапките. Истото се
однесува и на Врховниот суд во однос на постапувањето по жалбите поврзани
со локалните избори во 2000 година. 38
46. Судот повторува дека само одложувања за кои државата може да се смета
за одговорна можат да оправдаат ставот дека “разумниот рок” е надминат (види,
меѓу другото, Monnet v. France, пресуда од 27 Октомври 1993 година, Серија А бр.
273 – А, п. 12, став 30; Papageorgiou v. Greece, пресуда од 22 Октомври 1997
година, Извештај на пресуди и одлуки 1997 – VI, став 46). 39
47. Судот смета дека во периодот кој е негова надлежност ratione temporis,
односно во период од околу четири години, Врховниот суд донел четири
одлуки од кои една во врска со допуштеноста; Бирото донело две одлуки од кои
една во врска со допуштеноста и Министерството донело една одлука отакако
жалителот ја оспорил неговата пасивност пред Врховниот суд. Иако постапката
37 Sud nije ubijeđen da postupak ne treba posmatrati kao jedan. Činjenica da je predmet nekoliko
puta bio pred Vrhovnim sudom zbog ćutanja upravnih organa, ili su odlučili u meritumu, nije
podijelilo postupak u posebne cjeline, s obzirom da je predmet spora bio isti sve vrijeme postupka
pred upravnim organima i Vrhovnim sudom. Štaviše, postupak pred Vrhovnim sudom pokrenut
je u skladu sa pravom podnosioca predstavke na sudsko ispitivanje zakonitosti pojedinačnih akata
upravnih organa. Poslije odluke Vrhovnog suda od 6. oktobra 1999, predmet je vraćen upravnim
organima na ponovno odlučivanje, sve dok sud konačno nije odbio tužbu podnosioca predstavke.
38 Sud je konstantno naglašavao u svojoj praksi da se opterećenje domaćih sudova ne može smatrati
faktorom koji može da opravda produženo trajanje postupaka. Isto važi i za Vrhovni sud koji je
morao da rješava izborne sporove u vezi lokalnih izbora 2000.
39 Sud naglašava da se prekoračenje razumnog roka nalazi samo u odnosu na odlaganja za koja se
država može smatrati odgovornom.