Kitabı yüklə - Kitabxana

girdilər. Erəmənilərin qoyub qaçdığı ağ çaxırdan nübar eləməmiş, qırıcılar Yevlaxdan
qalxdı. Hava əlaqəsi alınmadığına görə kənddə bizimkilərin olduğunu qırıcılara xəbər
verə bilmədilər. Yevlax susurdu... Bu susqunluğu qırıcıların Hoğa kəndinə yağdırdığı
bombalar pozdu. Qırıcıları ruslardan od qiymətinə kirayə götürüblərmiş. Kim idi bizdə
qırıcı alan, ya onu idarə edən. Deyirdilər, ruslar qəsdən bizimkiləri qırıblar… Axşam
gün batmamış ermənilər təzədən yerlə yeksan olan Hoğa kəndinin bütün
yüksəkliklərinə qayıtdılar.
“Vğğğğğğğğ.... ıııııııınnn....!”
Bu da hərbi maşın – rus “Ural”ı...
...Xocavənd qaçqınları Ağcabədi ilə Taxtakörpü arasındakı asfalt yolla qoyun
sürüsü aparırdı. Birdən bu urallardan biri nəriltiylə döngədən çıxdı. Çobanlar birtəhər
yolun sağ-soluna atıldılar. Ural gəldiyi sürətlə sürünün ortasına helləndi. Təkərlərə
dolaşan qoyun-quzu krelə dəyib cındır əsgi kimi yan-yörəyə səpələnirdi. Maşın sürünü
başa-baş iki yerə böldü və uzaqlaşdı.
Bir-iki ağsaqqal kişi qəza ilə əlaqədar ordunun rayon mərkəzindəki qərargahına
getdi. Qərargah rəisi heç kimi qəbul etmədi. Axşam işdən çıxanda yaşlı kişilərin biri
onu yaxaladı:
“Başına dönüm, yoldaş mayor, bu qoyunların yiyələri Kurapatkində vuruşur.
Hamısının ailəsi, uşağı burda yataxda bu heyvanlarnan birtəhər dolanırdılar, indi biz
neyləyək?”
“A kişi, özün bilirsən, hərbi vəziyyətdi, gündə yüz meyit gəlir, sən də iki-üç qotur
qoyunun dalınca düşmüsən.”
“Yoldaş mayor, vallah əlacımız yoxdu.”
“Sən nə təhər adamsan, a kişi! Əmr dalınca gedən maşın yubana bilməz! Sürü
asfalt yolda nə gəzir?”
“Başqa yol yoxdu, qadan alım.”
“Get, get burdan, vaxtımı alma!”
Kişini itələyib UAZ markalı maşına yaxınlaşdı. Kişi dözmədi:
“Qurumsaxlar! Siz öləsiz, düz prezidentin yanınacan gedəcəm!”
“A kişi, ağzının qatığını dağıtma, get, nə bilirsən elə! Get, get...” – qərargahın
qarşısındakı əsgərlər kişini zorla itələyib darvazadan çölə çıxartdılar. Kişi arxasını
səkidəki ağacların birinə söykəyib dərindən köks ötürdü, sonra boynunu büküb
çarəsizcə duran yoldaşlarına baxdı və dedi:
“Evin yıxılsın, fələk!”
“Dam-daram-dam-duuuuum!!!!”
Bu dəfə, day özümü saxlaya bilmirəm, oğlumun hərbçilərinə əməlli-başlı hücum
edirəm. Ayağımı yüksəkliklərdən enib döşəmənin üstündə sıraya düzülən əsgərlərin
üstünə qoyub yerimdə bir dəfə buruluram. Ayağım da, nəmxuda, qırx dörd razmer! Başı
üzülən, qılçası çıxan, avtamatı düşən... Hərbi texnikaya dəymirəm. Hər necə olsa, əsas
insandı. İnsan olmayandan sonra topu, qradı kim atacaq?! Sonra bu şil-şikəst əsgərləri
xışmalayıb balaca yataqxana otağının künc-bucağına səpələyirəm… Bölük komandirinə
də bir şapalaq:
“Dur əynini geyin, kaşanı ye! Baş-beynimi aparma!”
81