Kitabı yüklə - Kitabxana

Mamoğlu bir az ehtiyatlandı deyəsən. Amma özünü o yerə qoymadı, bic-bic
gülümsədi:
«Dağılmış kolxozun nəyindən yazacaqsız, rəhmətliyin oğlu?! Beş-altı metis qoyun
qalıb, gəlin onu da sizə təhvil verim» – güldü – «Kişi təyinatnan işə gəlib, özünüzü
biabır eləməyin, bir akladını düzəldin getsin».
Əmoğlu:
«Sənə qalmayıb. Sən camaatdan oğurluyub satdığın soğanlardan danış».
Mamoğlu dinmədi və bu yerdə məktəb direktoru ayağa qalxıb, nəhayət ki, söhbətə
müdaxilə etdi. Özü də çıxışına əmoğluya hücumla başladı:
«Ə kişi, nə istəyirsən? Arvadını xadimə yazdırmısan, bir dəfə işə gəlmir, özün həm
pensiya alırsan, həm də 32 saat dərsin var, bir dəfə də sinifə girməmisən…»
Əmoğlunun əlləri əsdi:
«Yaxşı eləyirəm, əlimin içindən gəlir. Böyrəyim xəstədi pampers taxıb gələrəm
dərsə, kiməsə istisi-soyuğu olmaz. Sən vərəmdən pensiyaya çıxıb 40 saat dərs deyən
müəllimlərinin dərdini çək».
«Kimdi vərəm xəstəsi? Adını denən!»
«Özün yaxşı bilirsən kimdi».
Direktorun burun dəlikləri quruya atılan balığın qəlsəmələri kimi qalxıb endi:
«Hər il sentyabr-oktyabr ayını yaylaqda kef eliyirsiz, noyabrın ortası yığılırsız dərs
bölgüsünə. İki qara qəpik üstündə bir-birinizin ətini yeyib məktəbin qapısına da paslı
bir qıfıl asırsız. Burdan-bura öz balalarınızı kor qoyursuz. Hələ bir utanmıyıb danışırsız
da!» - səsini qaldırıb barmağını silkələdi – «Sən öl sizi yığaram başçının yanına,
şalvarınız əyninizdə duruş gətirməz!»
«Şərait yarat, dərs keçilsin!» - əmoğlu dilləndi.
«Nə şəraiti yaradım ə!» - direktor qışqırdı – «Sənin kimi nadürüstlərnən şərait
yaratmaq olar?!».
Əmoğlu direktorun üstünə dartındı. Müəllimlər araya girdi. Əmoğlu:
«Nadürüst sənin anasını çərrədib öldürən atandı. Havayı yerə sizə eşşək nəsli
demirlər. Ömür boyu bir dəfə yazı taxtasının qabağına çıxıb dərs danışmısan?! Bu
camaatın evini yıxan sənsən!»
Əmoğlunu itələyib çölə çıxartdılar. Direktorun rəngi avazımışdı. O, qarşısındakı
sənəd-sünədi yığışdıra-yığışdıra alçaq səslə dedi:
«Heç bir dərs bölgüsü olmayacaq. Gedirəm təhsil şöbəsinə, məktəbi
bağlatdıracam».
Müavinin boyu daha da qısaldı, başı arıq çiyinlərinin arasına çəkildi. Amma
sifətindəki məchul təbəssüm hələ də silinib getməmişdi.
Müəllimlər bir-bir, iki-bir dağılışdılar. Mən mamoğlu ilə çıxdım. Mehribancasına
qoluma girdi. Pişik gözləri parıldayırdı yenə:
«Sən fikir vermə, hər il belə olur. Əmin oğlu o söyüşlərnən demək istədi ki, 2
saatın başından keçdim. Lətifəsi səndən uzaq, itaparan olsun! Direktor da məktəbi
bağlayıram deməklə razılaşdı və hamıya bildirdi ki, hərə 2 saatından imtina etməlidir.
Görmədin müavin necə irişirdi. Sən belə şeyləri bilməzsən, dayoğlu».
«Bəs sən hardan bilirsən» - maraq məni bürüdü.
75