Kitabı yüklə - Kitabxana

maqnitofon, tok çaydanı, bir çarpayı, bir tumbuçka. Hərdən, gecələr arvadı özünü
təpirdi Balabəyin yanına. Təkcə bu fakt kifayət idi ki, kişinin əməlli-başlı
«düzəldiyinə» əmin olasan.
Balabəy yataqxananın birinci mərtəbəsindəki foyeni çayxanaya çevirdi. Nərdli,
daminolu çayxanaya... Özü almışdı hamısını. Bütün xidmətlər kimi çay da pulsuz idi
burada. Hətta, azyaşlı uşaqları belə çaysız yola salmırdı Balabəy. Bir yandan da
musiqi xidməti… Sazdan, estradadan tutmuş “Bulaq” verilişinəcən. Nüşabə
Əsgərlinin pərəstişkarı idi. Balaca otağının uçuq-sökük yerlərini onun şəkilləri ilə
örtmüşdü. Nüşabə barədə xüsusi parnoqənaətləri vardı Balabəyin: «Bu cür arvadlarda
nə bilim nə necə olur. Xi-xi-xi-xi…»
Ardınca da:
«Öxxxö, öxxö! Səsim dalımnan çıxır, iştahıma bax! Xi-xi-xi!»
Qaçqın şəhərciyinin nərd üzrə çempionuna dalbadal bir-neçə mars verəndən
sonra, Balabəyin həyatının yeni, ekzotik səhifələri açıldı bizimçün. Sən demə,
möhkəm nərd atırmış. İndiyənəcən Bakıda oynamağa layiq bircə nəfər tapa bilib.
Onun da aşının suyunu verdi. Özü də məzələnə, məzələnə: «Dümbüşünü oyna ə…»,
«Duduşdar», yaxud, «Dürtüşdür», yəni, dubarələr, «Şoqqulu» - şeş qoşa, «Çıxart
dürt»- çahar du, «Çıxart sər» - çahar sə, «Pencək» - pənc yek, «Yıx sürü» - yığdılar və
s. və i a. Ən maraqlı və mürəkkəb təyinat isə «Boz qurd» idi. «Boz qurd»! Dörd
çahara belə deyirdi. Nə biləsən niyə? Bunu çox sonralar öyrənə bildik. Dörd cahara
cayıllar adətən «Canavar» deyir. Balabəy daha avanqard yozum verib dördlərə:
canavar – qurd eyni şeydi. Qurdun da ən güclüsü boz qurddu. Bununla təkcə
bozqurdçulara rəğbətini numayiş etdirmir, həm də oyunu hökmən qələbə ilə başa
çatdıracağına işarə vururdu. Dörd çaharı rəqib atanda heç vaxt «Boz qurd» ifadəsini
işlətmirdi. Sadəcə deyirdi: «Dördəmlə görək!»
Nərdi harda öyrənsə yaxşıdı? Türmədə.
«Mən ölüm, nə üstə yatmısan, Balabəy!» – keçəl Siyatelin oğlu zarafatlaşmaq
istədi bir dəfə.
«Ə, bir arvada sataşmışdım dana! Hayasız elə şivən qopartdı elə bil ömründə kişi
görmüyüf.»
«Bir şey eləyə bildin, mən ölüm?»
Zəri ovcunda qarışdıra-qarışdıra yanpörtü keçəl Siyatelin oğluna baxdı:
«Elədim»
«Deynən sən öl!»
«Mameyin başı haqqı, elədim»
Hamı güldü. Balabəy də bir anlıq «Qobustan qayaları»nın «füsunkarlığını»
nümayiş etdirib ağzını yumdu. Tütün qoxusu bir az azaldı və o hülqumlu boğazını
uzadıb atdığı zərə baxdı:
«Genə də duduşdar…»
***
Deyirsən, tanımazsan, lovğalıq olmasın, Balabəy də məni tanıyır. Soruşsan bəlkə
xatırlayar. Bir dəfə məni «prikol»a da tutub:
«Şair, bu qədər yazırsız, bir dolanışıx-zad var yanı?»
69