Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
O saat bilirdin ki, yenə vurub Balabəy. Vurub və pis günə düşüb. Eyvandan<br />
boylanırdıq. Ağzına qoruyucu bağlamış ağ xələtlilər ambulansın xərəyində aparırdılar<br />
onu. O da heydən düşən qollarını sağa-sola ölçə-ölçə nəsə danışır, söyür, söyüşlər<br />
ağzında topuq vururdu.<br />
Dabbaxda gönünə bələdəm Balabəyin.<br />
Rastlaşanda dil-ağız edərdik:<br />
«Həmişə ayaq üstə!»<br />
Qımışardı. Üçcə gün keçməmiş yenə həmən-həmən idi! Yenə arvadının səsi<br />
yataqxananı başına götürərdi:<br />
«Ay Allah, necə ölmür e… bu qeyrətsiz!»<br />
Uşaqları utanıb başını aşağı salırdı. Amma, eşitdiyimə görə, daldada anaları ilə<br />
əməlli başlı dava-dalaş salırdılar. Üçü də çox istəyirdi atasını. Balabəyin «ambulans<br />
macərasına» uşaqlarının göz yaşları da daxil idi.<br />
Balabəyin arvadı Dərnəgül yolunun üstündə pal-paltar satırdı. Bir qolu şikəst idi<br />
yazığın, qrad qəlpəsi dəymişdi. Ama neyləyirsən, tək qoluynan bütün oğlanlarını<br />
əsgərlikdən qurtardı, ikisini evləndirdi. Hərəsinə yataqxanadan bir otaq aldı. Hər biri<br />
min dollara… Bu «evləşmə»lərin Balabəyə ağırlığı ondan ibarət oldu ki, ömrünün iki<br />
gecəsini də «Semaşko»da keçirdi. Səhərlər isə paxmelin üzücü əzabları… Bah-bahbah!<br />
«Allah var irəhimi var!»<br />
Qonşumuz keçəl Siyatel bütün yataqxana əhlindən fərqli olaraq Balabəyin<br />
aqibətindən xatircəm idi. «Bu düzələn deyil» kimi bədbin fikirlər ağlının<br />
həndəvərindən dızıldamırdı da!<br />
Keçəl Siyatel necə demişdisə, elə də oldu. Günlərin bir günü, eynəkli bir<br />
«doxtur» gəldi yataqxanaya. Balabəy yataqxana uşaqlarını ambulans səsinə<br />
öyrətmişdi. Hamı əyləncə kimi baxırdı eyni süjetlərə; Vıy… Vıy… Ağ xalatlılar…<br />
Xərək… Balabəyin ağarmış çöhrəsi… Söyüşləri… Ama bu dəfə məsələ ayrı cür idi,<br />
deyəsən. Eynəkli «doxtur» əlində kubşəkilli çanta ümumi koridorda görünəndə<br />
uşaqlar qaçıb köhnə yataqxananın yırtıq-deşiyinə doluşdular.<br />
«Ə, it oğlu it, o zəhrimar nədi ki, ata bilmirsən. Sən öl iynə vurub öldürəcəm səni.<br />
Eləməsəm, koppayoğluyam! Ağsaqqal adamsan, biabır eləmisən bizi…». Uşaqlıq<br />
dostu imişlər. Odu ki, doxtur yaman düşdü Balabəyin üstünə, götürüb xəstəxanaya<br />
apardı. Təxminən üç ay bütün yataqxana «ambulans macərası»na həsrət qaldı.<br />
Yelbeyin şəhər həyatı baş verənləri tezliklə unutdurdu.<br />
Üç aydan sonra Balabəy gəldi. Özü də necə? Şıx geyimdə, gözündə eynək…<br />
Rəngi avazısa da, ovurdları dolmuş, gözləri çökəkdən çıxmışdı. Bircə dişləri həmənki<br />
idi: sapsarı və uçuq-sökük.<br />
İçkini tamam atmışdı Balabəy, siqareti tərgidə bilmirdi amma. Bir dəqiqə diyan<br />
da! Necə yəni düz bilmirsən! Bəli, Zəngilandan idi! Zəngilanın orta göbəyindən. Yox,<br />
yerazlarla ana tərəfdən qohumluğu vardı. Ona görə, oğlanlarını yaxşı işə düzəltdi. Biri<br />
bp-də işləyir indi, biri mühafizədə. Balaca da Gənclik metrosunun yaxınlığında<br />
internet-klub açıb. Nə isə… Qoy sözümü deyim.<br />
İçkini atmaq düşdü Balabəyə. Komendant yataqxanaya qarovulçu qoydu onu.<br />
Binanın girişində kiçik bir otaq düzəltdilər. İçində balaca ağ-qara televizor,<br />
68
Change language