You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Axşam düşər-düşməz kəndə girdik. Vədələşib ayrıldıq; hərə öz evinə tərəf.<br />
Cəngəli yara-yara evimizə yanaşdım. Həyətə girərkən kimsə arxadan tutdu məni.<br />
Vahiməylə çevrildim. İtimiz!<br />
Adamsızlamışdı itimiz. Sırmandı üstümə, əlimi, ayağımı, üzümü, tüfəngimi<br />
yalamağa başladı. Quduz dəymiş elə elədi ki, özümü saxlaya bilmədim, oturub<br />
hönkür-hönkür ağladım. Hannan-hana özümə gəlib evə baş çəkdim. Qapı-pəncərəni<br />
sındırmış, kallayı otağımızdakı şifoneri üzüqoylu aşırmışdılar. Döşəmədə əsgər<br />
çəkmələrinin izi vardı. Vəssəlam! Qalan heç bir şeyə toxunmamışdılar.<br />
İt mənə qoşulub gəldi, indi budu arxaşdadı. Allah qoysa, birlikdə kəndə<br />
qayıdacağıq. Bircə evlənmək problemini həll edə bilsəydim... Qohum-qardaş o qədər<br />
üz vurub ki, day bəhanə gətirməyə söz qalmayıb. Kənd üçün verdiyim vədlər isə<br />
aktuallığını itirdiyindən əməlli-başlı gülüş doğurur. Qınamıram onları, yaş keçir. Qırxı<br />
haqlamışam uje. Saçım da tökülür. Bir müəllim yoldaşım var, deyir, Dima, tez evlən,<br />
saçın töküləndən sonra sənə qız gəlməyəcək. Hi-hi-hi... Həm də savadsızlaşıram<br />
getdikcə. Sənəti işlətmirəm deyin unudulub gedir. Artıq yumşaq işarənin hansı<br />
sözlərdən sonra qoyulduğu xatirimdən çıxıb. Əşşi, heç lazımım da döyül! Durum<br />
görüm döllək necoldu.<br />
Evimiz<br />
Evimiz kəndin ayağında yerləşirdi. Kənd Sərəyal dediyimiz dağın yanınacan<br />
uzanır-uzanır, dağın dibi ilə axan çayın əlüzyuyanında bizim evimizlə sona çatırdı.<br />
Evimiz kənddəki evlərin çoxundan böyük idi və Sərəyaldan baxan hər hansı nikbin<br />
yazıçı onu kəndin qabağı ilə "irəliləyən" dəstə başçısına bənzədə bilərdi. Ələlxüsus da<br />
çardağına görə... Qıpqırmızı rəngi, hava üçün qaldırılmış dəlikləri, novalçaları. Evin<br />
qarşısında ucalan və yarpaqları mətbəxin pəncərəsindən içəri soxularaq otaqlara bahar<br />
təravəti yayan çinar isə bambaşqa aləm idi.<br />
Aradan on bir il ötsə də, evimizin bütün incəliklərini, ən xırda özəlliklərini, hətta<br />
haradan nə hava duyulduğunu, necə qoxu gəldiyini dəqiqliklə xatırlayıram. Məsələn,<br />
evin ön divarının sağ tərəfində, aynəbənddən təxminən bir metr aşağı - divarın içində<br />
sərçə yuvası vardı. Dəfələrlə nərdivan qoyub çıxmış, o yuvanın içindəki fındıq boyda<br />
yumurtalara baxmışdım. Boz sərçənin cikkildəyə-cikkildəyə yuvaya girib çıxdığını da<br />
az görməmişdim. Pilləkən tutalğacının da, mətbəx qapısının da rəngi göy idi,<br />
aynabənd isə ağ boya ilə boyanmışdı. Alt mərtəbədəki pəncərələrin hamısına cağ<br />
vurulmuşdu. Cağların naxışı eyni idi. Arxa zirzəmidən kəsif nəm qoxusu gəlirdi. İşıq<br />
çəkilməmişdi bura. Qış vaxtı taxta çəlləkdə qoyduğumuz kələm turşusunu, boş arı<br />
yeşiklərini, köhnə çemodanları, qara çay yeşiklərinə yığılan irili-xırdalı məişət<br />
əşyalarını bu otaqda yerləşdirmişdik.<br />
Pilləkənimizi də unuda bilmirəm. Hətta pillələrin sayı da yadımdadır: on beş...<br />
Özü də Bakı kubikindən tikilmişdi pilləkənimiz. Tutacaq yerini də əla<br />
düzəltdirmişdik. Nazik boru... Günəş öz şüaları ilə birlikdə...<br />
53
Change language