You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
zəifdi. Hərdən deyirəm, ay nənə, şükür Allaha, varımızdı, ye, iç özünə korluq vermə.<br />
Kimə deyirsən... Bir yerdə duran döyül. Daxalımızın qarşısındakı bir kapal döllək ona<br />
baxır. Döllək bilirsiniz nədir? Təzə doğan qoyunları quzunun ayağı yer tutunca,<br />
mayalanınca ana-bala bir yerdə saxlayırlar. Buna döllək deyirlər. Küləkli günlərdə<br />
dölləyə özüm göz qoyuram. Qorxuram soyuqlasın nənəm. Zarafata salıb deyirəm, ay<br />
arvad, balaca adamsan, çölə çıxarsan, külək götürüb aparar səni, yaman günə qalarıq.<br />
Deyir, ay oğul, heylə mənə yanansan evlən, dərddən-azardan qurtar məni. Evlənmək<br />
də ki, sizin Dimanın ən yaralı yeridi.<br />
Nənəmin balacalığı və zəifliyi barədə ən gözəl sözü dədəm deyib: "Arvad, səni<br />
pişik yesə, doymaz." Dədəm çox baməzə kişidi. Amma qaçqınlıq yaman əsər eləyib<br />
kişiyə. İçinnən əriyir elə bil. Baxmayaraq ki, vəziyyətimiz yaxşıdı. Mən müəllim<br />
işləyirəm, əlim cibimdə ayda otuz-qırx "şirvan"ım var. Hər ikisi pensiya alır. Hələ<br />
çörəkpulunu, o biri humanitar yardımları demirəm. Üstəlik heyvanımız var.<br />
Yediyimiz əmcək yağıdı, üzdü pendirdi, "sveji" qatıqdı. Qəflətən pul lazım oldu, apar<br />
bir toğludu, sat, papağını əyri qoy. Gül kimi daxalımız, yeraltı tövləmiz, çardağımız...<br />
Dədəm özü yaxşı dülgərdi. Düzdü, öz camaatımıza pulnan işləməyə ar eləyir, amma,<br />
baxma, hərdən beşdən-üçdən qazancı olur.<br />
Mənim müəllimliyim isə əməlli başlı komediyadı. Payızın iki ayını yaylaqda<br />
keçiririk. Noyabrın əvvəli yatağa köçüb toplaşırıq xaricilərin quraşdırdığı ağ məktəb<br />
binasına - dərs bölgüsünə. Adətən bura əli ağaclı gedirəm. Ayağımda da "girzovoy<br />
sapok." Dərs yüküm otuzdan bircə saat kəm oldu ha, bir vay-şivən salıram ki, gəl<br />
görəsən. Xasiyyətimi bilirlər. Bilirlər ki, Moskvadan belə yazıb dünyanı biri-birinə<br />
vuracam. O qədər "şuluq" işləri var ki...<br />
Dərs də ki, qaçqın düşəndən bir saat belə keçməmişəm. Açığı uşaqların savadsız<br />
böyüməyi narahat eləmir məni. İndi o zamana döyül. Mən sentimental adam deyiləm;<br />
ay vətən belə, millət belə, dağ belə, aran belə... Bu nədi, araq içib saza qulaq asırlar,<br />
şeir deyib ağlayırlar. Mənlik deyil bu işlər. Saza da qulaq asıram, şeirə də! Hələ desən<br />
düşəndə vururam da! Amma yerli-yerində. O ki qaldı ağlamağa, bu həyatımda bircə<br />
dəfə olub.<br />
Kəndimiz alınandan sonra erməni gəlib bir neçə evi yandırıb, əlinə keçəni<br />
götürüb getmişdi. Kənd boş idi. Hərdən gəlib yenə bir-iki ev yandırıb, bir-iki ev qarət<br />
edib gedirdilər. Bir gün qohumlardan biri ilə sözləşdik ki, azuqəmizi də, silahımızı da<br />
götürüb gedək, kəndimizə baş çəkək. Onda hələ Kəlbəcər alınmamışdı. Mənim<br />
ovçuluğum da var axı... Biz tərəflərin bütün bənd-bərəsini ovcumun içi kimi<br />
tanıyıram.<br />
Kəlbəcər üzdən rahatca aşıb kəndimizə getdik. Gündüz olduğu üçün kəndə<br />
girməyə cürət eləmədik. Qənşərdəki meşədə oturub xeyli müşahidə apardıq.<br />
Qaçqınçılıqdan iki-üç ay keçməsinə baxmayaraq, kənd tamam dəyişmişdi. Cəngəl<br />
basmışdı hər yanı. Evlər güclə görünürdü. Sakitlik... Bir inni-cinni yox... Qu desən<br />
qulaq tutular. Kənd necə dəhşətli görünürdü, İlahi! Evlər div kimi adamın üstünə<br />
gəlirdi. Bizim evin pəncərələri sındırılmış, həyətini ot-ələf basmışdı. Saqqal uzadan<br />
kor adamı xatırladırdı evimiz. Bu saat əl uzadıb tutacaqdı ətəyimdən. Tutub hay-küy<br />
salacaqdı. Sonra da "gözlər"indəki sirli qaranlığın boşluğundan kimsə tüfəngini<br />
uzadıb güllələyəcəkdi məni. Dolmuşdum!<br />
52
Change language