Kitabı yüklə - Kitabxana

döyər! Bundan sonra adam içinə çıxmaq bir yana, dədəmin gözünə görünməyəydim
gərək. Dədəmə görə Kərimə döyülsəm, üzüsulu köçüb getməliydik bu kənddən.
«Kərim, məni niyə elə vurdun?» - sözə başladım
«Gəl o söhbətə qayıtmayaq. Oldu getdi, səhvimi başa düşdüm».
Hirsimi, həyəcanımı mümkün qədər gizləməyə çalışırdım:
«Bə camaatın içində söydüyün o söyüşləri hara yazaq? Məni vurmağını
bağışladım, amma razı olarsanmı sənə, sənin atana o qədər adamın içində sən söydüyün
söyüşləri söyüm?».
«Gəl o söhbət qayıtmayaq dəəə… Oldu getdi».
«Necə qayıtmayaq. Heç olmasa təklikdə ye o söyüşlərin cavabını».
Məni başayaq süzdü. Baxışları əlimdəki ağaca ilişib qaldı. Gözlərindəki qorxunu
sezcək ürəkləndim. Amma özünü qorxan kimi göstərmirdi:
«Səndən neçə bayram böyüyəm, bir şillə vurmuşam, nə olsun, niyə kin
saxlayırsan».
Səsimi qaldırdım:
«Şilləyə görə yox, söyüşə görə cavabını almalısan».
O da səsini qaldırdı:
«Sən məni söyə bilməzsən!»
«Söyərəm, lap bacını da …!»
Qəfil bir addım dala çəkilib bayaqdan əlimdə rahladığım ağacı var gücümlə
Kərimin təpəsinə endirdim. Əllərini başına aparıb çökdü, oturacağı yerə gəldi.
Barmaqlarının arasından şoralayan qan sifətinə töküldü. İkinci, üçüncü ağacı vurdum,
yıxıldı. Yerdə budalamağa başladım. Ağacların zərbi altında ilan kimi qıvrılıb açılan
Kərim dəhşətli səslə bağırdı: «Neynirsəəən! Neynirsəəəəəən!!! Ay camahat, qoymuyun,
öldürdü məniiiii!!!»
Əl saxladım. Kərim ağır-ağır yerindən qalxdı, ağzına-burnuna dolan qanı toztorpaq
qarışıq fınxırıb üstümə cumdu. Qana batan əlləri ilə boğazımdan yapışdı.
Biləkləri güclü idi, heç yuxuda gördüyüm adama oxşamırdı. Nəyin bahasına olur-olsun
dözməli idim. Gec-tez heydən düşəcəkdi Kərim. Bu qədər qan itirmək havayıdırmı.
Amma hələ güc-qüvvəsi yerində idi. Arada dizlərimi yerə gətirdi də! Atdığı yumruqları
boynumun və başımın arxası ilə dəf edirdim. Yaxalaşdığımızdan ağac bir kənara
düşmüşdü.
Az keçməmiş Kərimin əllərinin əsdiyini gördüm. Onu arxaya basıb sifətinə daha
bir-iki qapaz vurdum. Kərim məğlubiyyətlə barışa bilmir, hikkəsindən zır-zır ağlayırdı:
«Alçaqlar, gör başınıza nə oyun açacağıq. Sən məni vurursan? Sən mənim başımı
dağıdırsan? Hı!».
«Səni vuraram da, o qəhbə ananı …. də!» - daha qorxum yox idi. Ağacı təkrar
əlimə almışdım. Çox o yan-bu yan etsə Kərimi təzədən al qanına qəltan edə bilərdim.
Bunu Kərim də hiss edirdi, odur ki, çox dərinə getmədi, «Görərsən, görərsən» - deyib
hirsli-hirsli kəndə tərəf addımladı – «Sən hələ məni tanımırsan!».
Kərimin kanalın tilindəki şərit bağlanmış qarğısını dizimdə iki bölüb kanala
tolazlayanda hiss elədim ki, hirsim hələ soyumayıb. Öfkəm tədricən qəribə bir
kövrəklik duyğusu ilə əvəz olundu.
38