Kitabı yüklə - Kitabxana

Neçə dəfə qışın günü ən qəlbi dağların başında ocaq çatıb səhəri dirigözlü açmışdılar.
Belə bir adam necə yoxa çıxa bilərdi.
Mən anamla əmimgilə gedəndə uşaqları bizi görüb ağlaşdılar. Görünür,
uydurduqları yalana özləri də inanmırdılar. Bibim isə, deyəsən, əməllicə incimişdi
ərindən: «Yekə kişisən, adam da altı uşağını bir tövlənin küncündə qonum-qonşu
umuduna qoyub itkin düşər?!»
Bir də açıqca dədəmdən gileyləndilər:
«Gərək heylə söz danışmayaydı. Cəfərqulu uşaq-zaddı bəyəm kanalda
boğulsun?!»
Dədəm qohumların tənəsindən bombardman edilmiş şəhərə bənzəyirdi. Daşı-daş
üstdə qalmamışdı. Hətta əmimin iki-üç yaşlı ürəyi xəstə qızı da deyirdi dədəm gələndə
filan şey belə olacaq, bizim həddimiz nə idi o yan-bu yan danışaq.
Və birdən dədəmə zərbələrin ən ağırını endirdilər. Bacısı qızı televizorda əmimi
«görmüşdü»: «Televizor İstəpanakertdəki girovları göstərirdi, dayımı gördüm». Hətta
deyilənə görə, qız qışqırıb, haray salıb, ata-ana, qardaş-bacı gəlincə veriliş bitib. Qızı
sorğu-suala tutublar. Göyüm-göyüm göynəyib ki, dayım idi, hələ mənə də (yəni
kameraya) baxdı.
Bibim qızı savadsz idi, məktəb üzü görməmişdi. Üstəlik gözlərində zəiflik varıdı.
Anası yandığından deyib, ay bala, qardaşımın uşaqları cüyür kimi mələşir, yazıqdılar,
bu nə hay-küydü salmısan qohumların arasına. A səni qarabaxt olasan, günün günorta
vaxtı inəyi camışdan ayıra bilmirsən, bu boyda şüşənin içində dayını necə tanıdın?!
Bu xəbər əmimin arakəsmə ilə ayırdığı «ev»ində bomba kimi partladı. Uşaqlar
elə şivən salırdılar ki, yaxınlıqdakı kələsərdə üzüm yığmağa gələn qadınlar da
ağlayırdı. Hərdən çəkinə-çəkinə ictimai tövlənin yırtıq-deşiyindən böcək kimi giribçıxan
qaçqınlara yanaşıb soruşurdular: «O kişidən səs-soraq yoxdu?»
***
Hələ qabaqda məşum Ağcabədi həyatı vardı. Taxtakörpü qəsəbəsinin on-on bir
kilometrliyində, düzəngah səhranın ortasında yerləşən Ağbulaq yatağında… Dədəmi
vaxtı ilə göstərdiyi sübutsuz inada görə daha çox qınayacaqdı qohumlar. Çünki əmimə
şəhid statusu almaq lazım idi. Bu dolanışıq üçün uşaqlara kömək edərdi.
Əmim hər ölənlə yada düşəcək, kəndimizin bütün yas məclislərinin qeydsizşərtsiz
qəhrəmanına çevriləcəkdi. Camaatımız bundan sonra anlayacaqdı ki, vaxtlıvaxtsız
ölüb basdırılanlardan ötrü Allaha şükr etmək lazımdı. Torpağın üzü soyuqdu.
Amma itkinliyin sonu, nəhayəti olmur, bu dərd həmişə təzə-tərdi.
İtkinlyinin onuncu ilində də əmimin qızları «ay dədə, gəl» deyəcəkdilər. Hətta
biri-birləri ilə dalaşıb ağlayanda da! Və bəzən bu ağlaşmaya bibim də, artıq bığ yerləri
tərləmiş əmim oğlanları da qoşulacaqdı. Günlərin bir günü əmimin sonbeşiyi ürəyini
tutub yorğan-döşəyə düşəcək, uşaq ikən ayağı altına taburetka qoyub öpdüyü portreti
indi onun yatdığı çarpayıya gətirəcəkdilər. O da bu on ildə söyləməkdən yorulmadığı
sözləri zəif səslə təkrar edəcəkdi: «Qoy dədəynən görüşüm».
…Və bir gün son sözünü deycəkdi əmim qızı:
«Dədəm gəlsin».
«Gəlsin də, ay bala… qoymuruq bəyəm?»
23