Kitabı yüklə - Kitabxana

evə gəldik, yataqdakılara xəbər verdik. Onlar da gəlib baxdılar, amma çıxarmadılar.
Təxminən bir gündən sonra kanal yenişə axıb getdi».
Dədəm cavan oğlandan xahiş edir ki, onu meyidi görən yaşlıların yanına aparsın.
Uşaq getmir, uzaqdan yataq yerini göstərir ki, özün get. Kişi çar-naçar düşür yolun
ağına. Gözü zəif olduğundan yolunu azır, çoban itlərinin boğanağından birtəhər keçib
özünü həmin yatağa çatdırır. Yatağın bütün yaşlı kişiləri toplaşırlar dədəmin başına və
Qurandan don geyirlər ki, belə hadisə olmayıb, o uşaq kimdirsə səni aldadıb.
«Bilmədim neyləyəm. Dedim, əyər uşağı bura çağırtdırmasanız heç yana gedən
deyiləm. Məni qovmaq istədilər, dedim, sizi polisə verəcəm. Bir insaflısı çıxdı, uşağı
gətirtdi. Qancığın qarnından çıxan bayaq dediyi sözləri dandı: «Mən meyit-zad
görməmişəm».
Əvvəlcə elə bildim məni ələ salıb uşaq, sonra hiss elədim ki, öyrədiblər onu.
Öyrədiblər ki, denən görməmişəm. Axırda kişilərdən biri qoluma girib camaatdan
araladı, dedi, sənə baxıram, ürəyim ağrıyır, ay rəhmətliyin oğlu, bir ay bundan əvvəlki
meyitin arxasınca nəyə düşmüsən? Çoxdan balıqlara yem olub. Dedim, bilmək
istəyirəm, o mənim qardaşımdı, ya yox. Kişi dedi, meyiti öz gözlərimlə gördüm,
amma qorxudan nə polisə xəbər verdik, nə də yaxın düşdük. Bilirsən ki, rayonda it
yiyəsini tanımır, ağrımaz başımıza niyə duz bağlayaq. Bu kanalnan o qədər meyit axıb
gedir ki…»
«Sən özün o meyiti gördün eləmi?» – dədəm soruşub.
«Gördüm».
«Kürəyində nə var idi?»
«Bankə yerləri…»
Dədəm qaşlarını qaldırdı və söhbətinə ara verdi. Sonra başını aşağı salıb baş və
orta barmaqlarını balaca gözlərinin üstünə qoydu. Biz biri-birimizə baxdıq, ağlamaq,
yoxsa beləcə sakit dayanmaq lazım olduğunu anlaşdıra bilmədik. Anamın səsi gəldi:
«Elə o imiş… Allah rəhmət eləsin».
Amma biz dədəmin son sözünü gözləyirdik. Çünki bu maraqlı nağılı üç
almayacan danışmaq yalnız onun haqqı idi. Dədəmsə sarsaq bir qəhərin zibilinə
keçmişdi.
***
«Sənə qurban olum, Xanış!»
Ay gözəl dünya! Sən demə dos-doğma kəndçimiz Xanalı kişi Qarabağ kanalının
İmişli həndəvərində yaşayırmış. Biz ona Xanış deyirdik. Dədəm Xanışı görən kimi
boynuna sarılıb başlayıb hönkürməyə. Xanış da qoşulub dədəmə, sıqqasıq ağlaşıblar.
Əmimin itkin düşdüyünü o da bilirmiş. Yenə də adamın öz eli! Daxal. Rəngli çay.
Şirin söhbət. Və təbii, gəliblər mətləb üstünə:
«Ziyad» – dədəmə ən doğma adamaları belə müraciət edir – «bu nə sir-sifətdi?»
«…»
«Gözdərim tökülsün, əmoğlu, bə Cəfərqulunun başına nə gəldi?»
«…»
«Uşaqları hayandadı?»
«Füzulidə, Horadizin yanında olullar».
Xanış yenə ağlayıb. Bu dəfə dədəm sözə başlayıb:
21