Browse publication

współczesnych polityków... ale cóż. Widać Wieniawa bardziej
kochał Polskę niż alkohol. Piłsudski zaczyna mieć kłopoty
ze zdrowiem. Najpierw jest to lekki paraliż w 1928 r.,
który jest prawdopodobnie skutkiem innej, groźnej choroby
- raka wątroby, na którą w 1935 r. Wódz umiera...
Siłą rzeczy, Wieniawa zostaje odsunięty na tzw. dalszy
plan, co niektórzy czynią z niezwykłą przyjemnością... Wiadomo
było, że Piłsudski stanowił w ostatnich czasach jego
„parasol ochronny”. I tu następuje załamanie... kolejna runda
picia. Na szczęście - krótka. Co zrobić z niewygodnym, ale
zasłużonym człowiekiem - wysłać go na placówkę! I tak,
dobiegający sześćdziesiątki Wieniawa zostaje wysłany jako
ambasador do Włoch. Przestaje pić radykalnie.
Postrzegany tam jest pozytywnie. „Szczery człowiek,
może nieco zbyt swobodny”, ale w końcu któż nie jest pozbawiony
wad? Jak wielka była jego legenda może świadczyć
fakt, że był bliski objęcia godności Prezydenta RP - był
za tym i Sosnkowski i Paderewski - dostał nawet nominację.
Tylko Sikorski ubolewał nad jego alkoholizmem, a także
zarzucał mu, że sabotuje jego (Sikorskiego) politykę. Dziwne
to jest, bo przecież nie kto inny, tylko Wieniawa pomagał
jego żonie, którą ścigało Gestapo...
Kiedy w 1940 r. Włochy wypowiadają wojnę Anglii
i Francji nasz bohater wyjeżdża do Lizbony, tam dościga go
depesza od Sikorskiego, że jest zwolniony ze służby dyplomatycznej
.
Zaczyna się najcięższy okres w jego życiu. Po przybyciu
do Nowego Jorku, mając wizę tranzytową - nie może podjąć
pracy, zatrudnia się nielegalnie w redakcji Dziennika Polskiego
jako korektor i czasem redaktor. Uczy się introligatorstwa
artystycznego, miewa odczyty w kołach dawnej emigracji,
ale to wszystko nie zaspokaja jego ambicji, z dnia na
dzień czuje się gorzej... nawet to, że zostaje mianowany posłem
Rządu Emigracyjnego na Kubie, nie jest w stanie prze-
88