Browse publication

P ię k n y B o l e k .
Jest 1920 r. Na kresach bolszewickie pułki walczą z
wojskami Naczelnego Wodza Piłsudskiego. W Warszawie
śmiech zamiera. Trudno w tej sytuacji o dobry humor. Każdy
martwi się o najbliższych walczących na froncie, o rannych
w szpitalach i o zabitych na polu bitwy. Wreszcie Piłsudski
na czele wojsk wkracza do Kijowa, ale wojna nie kończy się
- Budionny z nieprzeliczoną hordą swoich wojsk, w spiczastych
czapkach z naszytą czerwoną gwiazdą, ciągnie na Zamość.
W „odwecie” warszawscy aktorzy z naprędce skleconą
rewią, aby dodać humoru swoim wojskom właśnie tam
pędzą... Ordonka jest w zespole. Sala wypełniona po brzegi,
0 dziwo, Hanka i jej występ w żołnierskim mundurze i rogatywce,
staje się gwoździem programu. Ma zaledwie osiemnaście
lat. Po przedstawieniu piszą o niej: „to piękność skończona
i artystka, która swe piosenki odtwarza z nieopisanym
czarem”. Głowę dla niej traci podobno dowódca Brygady
Piechoty.
Wojna trwa. Wróg podchodzi pod Warszawę i zajmuje
Radzymin. Naczelnik Piłsudski osobiście obejmuje dowództwo
nad obroną miasta. Bitwa o Warszawę pod wodzą Komendanta
kończy się zwycięstwem. W stolicy znowu słychać
beztroski śmiech. Teatrzyki satyryczne - Miraż i Qui
Pro Quo prześcigają się w pomysłowych programach. Kraj
oddycha wolnością, a na każdej premierze w loży zasiada
słynny szwoleżer, pułkownik Wieniawa-Długoszowski.
„Och, Bolek” - wzdycha niejedna! Jakiż on piękny... Zwany
pierwszym ułanem Rzeczypospolitej był generałem brygady
i adiutantem Józefa Piłsudskiego. Minister Beck napisał
w swoich wspomnieniach: „O Wieniawie-Długoszowskim
84