Browse publication

chalin... A przecież Pierrot był delikatny i szczupły, powoli
tracił więc siły.
W 1957 r. zmarł nagle w garderobie na kilka minut
przed występem.
Koniec wieczoru poświęconemu Smutnemu Pierrotowi
uświetnił recital Luby Nazarenko z Wilna... w przytulnym
saloniku na tyłach Muzeum Historycznego spotkanie toczy
się dalej, jak życie - ktoś opowiada najnowszą plotkę, Jola
przekonuje Daniela, że Białystok, jak Paryż, też był pełen
emigrantów rosyjskich, dodatkowo szpiegów i szmuglerów,
że tutaj też nosiło się kostiumy Chanel. „I fryzury paryskiego
mistrza o polskim nazwisku Cierplikowski” - wtrąca Wojtek
Bokłago (mój ulubiony projektant).
No tak, można powiedzieć barwnie się żyło w naszym
mieście i wcale nie gorzej niż gdzie indziej - jakieś bale półświatka,
tajemnicza Czarna Dama, strajki lekarzy kasy chorych
(!), zamknięcie domów publicznych. „Panienki przeniosły
się na ul. Wesołą - informuje Daniel - a te z wyższej klasy
na Krakowską.”
Jola jeszcze dopowiada pikantne szczegóły z tej historii
o generale, który z zazdrości zabił swoją kochankę Marię -
dentystkę i tego trzeciego...
Czas płynie nieubłaganie, trzeba pogasić światła...
Andrzej Koziara napisze później w swoim felietonie -
„Wieczór z Wertyńskim w Kamienicy Samuela Citrona, według
własnego scenariusza, poprowadziły dwie panie, z których
każda miała coś z Madam Irene” (to o mnie i o Joli).
A potem jeszcze, jak to Daniel zgorszył co niektóre starsze
panie opowiadając „ze znajomością rzeczy i bezstronnością
historyka o burdelach, których tu swego czasu było więcej
niż stacjonujących wojsk”.
„W sumie było tak - pisze na zakończenie autor felietonu
- że nawet ludzie, których normalnie do muzeum nawet
wołami nie zaciągniesz, pytają kiedy następny wieczór?”
83