Browse publication

oni sami, tylko wielcy artyści rosyjscy, którzy w Paryżu
mieszkali - Szalapin, tancerze „Baletów Monte Carlo”, wielu
znanych kompozytorów, wreszcie i nasz Aleksander, który
podbił publiczność paryską. Trzeba powiedzieć, że zachwycał
pod każdą szerokością geograficzną. Umiał bowiem
utrafić bezbłędnie w nastroje kobiet, a w każdym zakątku
świata jest mnóstwo dam nieszczęśliwie zakochanych, porzuconych,
czy cierpiących z powodu miłości nieodwzajemnionej...
delikatny, szczupły Pierrot i jego śpiew to był
„swoisty teatr wzruszeń”.
Sukces za sukcesem, sława, niezła sytuacja finansowa...
ale Wertyńskiego na obczyźnie gnębi straszna nostalgia,
chociaż, jak sam przyznaje „nikt go z nikąd nie wyganiał”.
Ma poczucie, że porzucając Rosję popełnił „straszny błąd”.
Stara się więc uzyskać pozwolenie na powrót, ale młoda
władza radziecka nie kwapi się z zaproszeniem - dla nich
jest uciekinierem.
Dopiero po latach i licznych, ponawianych prośbach
otrzymuje zezwolenie na powrót. W tym czasie mieszka w
Szanghaju —jest sławny i nieszczęśliwy, właśnie niedawno
rozpadło się jego małżeństwo z Seliną Tyczyńską - byli ze
sobą zaledwie rok. Wertyński chce usilnie stworzyć rodzinę
- żeni się więc powtórnie, tym razem z 19-letnią urzędniczką,
Lidią Cirgwawe, córką oficera. Tym razem układa się
lepiej, na świat przychodzą córki Marianna i Anastazja (obie
później znane aktorki).
Kiedy więc otrzymuje upragnioną zgodę na powrót do
kraju, świat stoi już na progu nowej epoki. Jest rok 1943.
ZSRR odpiera najazd hitlerowski, panuje nędza i głód, ale o
dziwo, publiczność, przed którą staje twarzą w twarz, przyjmuje
go życzliwie. Potrafi docenić w nim poetę i słucha z
zainteresowaniem... na brak pracy zatem Wertyński nie narzeka.
Zaczyna od występów na froncie, po drodze są fabryki,
małe miasteczka. Plan koncertów jest według tzw. rozdzielnika,
zatem latem jechał do Samarkandy, zimą na Sa­
82