Browse publication

teatrzyku „Sinaja Ptica”, w którym śpiewał Wertyński,
chciała mu pogratulować występu. No i stało się. Zaiskrzyło,
zatrzepotało serce —głównie jednak Aleksandra. Wielka miłość
Smutnego Pierotta niezupełnie była ze strony Wiery
odwzajemniona. Owszem, lubiła bardzo zakochanego w niej
do szaleństwa pieśniarza, ale są przesłanki, że nie traktowała
tego uczucia tak poważnie jak on. Wertyński cierpiał. A im
więcej cierpiał, tym piękniej o tym cierpieniu śpiewał.
Wszystkie utwory dedykował pięknej aktorce...
Wiera, oprócz męża, Aleksandra, posiadała jeszcze bogatego
przyjaciela - powiedzmy tajemniczo - barona F. Tenże
postanowił sfinansować jej następny film grany w atelier
paryskim. A więc wyjazd do Paryża! Spakowana w ogromną
ilość waliz i żegnana przez tłumy wielbicieli, znika jak złoty
sen, ale zostawia Wertyńskiemu na pociechę papugę imieniem
Flobert. Ohydne ptaszysko umie wypowiedzieć tylko
jedno słowo i to w dodatku po francusku 0 ako, że ten język
króluje w wytwornych kołach Moskwy) - „Jamais” -
„nigdy”. Skrzeczała więc całymi dniami, jak gdyby prorokując,
że pieśniarz nigdy nie zobaczy swojej ukochanej... no
i wyskrzeczała! W 1919 r. aktorka umiera w pełni sławy i
urody na hiszpankę... Zrozpaczony Aleksander pisze piosenkę
„Dym kadzideł wokół snuje się”, w której wybacza Wierze
wszystko, co przez nią wycierpiał, przebacza, że go porzuciła.
To wydarzenie przyśpiesza jego decyzję o wyjeździe.
Co stało się z Flobertem - nie wiadomo. Na statku
„Wielki Książę Aleksander Michajłowicz” - Wertyński był
sam.
Jego emigracja (chyba nawet tego nie przypuszczał)
trwała 24 lata. Paryż, Ameryka, Szanghaj...
W Paryżu pełnym emigrantów z Rosji, gdzie każdy z
nich był co najmniej księciem, a już obowiązkowo posiadał
rozległe dobra na Ukrainie (a obecnie byli taksówkarzami,
fordanserami, portierami w nocnych ‘klubach) - udało się
wywołać „modę na Rosję”, ale powodem owej mody nie byli
81