Browse publication

Na magicznym, słynnym półpięterku znajdowała się
wnęka, gdzie spotykali się Skamandryci. Jedni opisują, że
stał tam jeden stolik i krzesła, inni, że była kanapka i wygodne
fotele... nie ma to większego znaczenia. Jak wszędzie,
liczą się tylko ludzie. Wejścia do owego sanktuarium pilnował
jak Cerber - złośliwy Lechoń.
Zatrzymajmy się na chwilę. Jakie były te kobiety lat
międzywojennych? Tego naprawdę nikt się nie dowie. Możemy
tylko snuć domysły, przekopywać książki i roić własne
fantazje... Myślę, że były na pewno i piękne, i próżne, i eleganckie.
Tak jak wszystkie kobiety. Może trochę inaczej —
z pewna nutą barwności i szaleństwa, której brakuje naszym
czasom... pewnie po części dlatego, iż epoka w której żyły
była specyficzna. Po pierwsze - niezwykła radość po uzyskaniu
wolności, gwałtowny rozwój w różnych kierunkach
literatury i sztuki, nowe trendy w modzie... Można powiedzieć,
że wszyscy interesowali się wszystkim. Wracając do
kobiet - jak były uroczo próżne można z przyjemnością na
dowód przytoczyć wiersz Brzechwy:
„Znam o Sienkiewiczu zdanie
że z tragiczną w oku łezką
w chwilach wolnych od pisania
latał wciąż za Modrzejewską.
Po co kłamać nadaremno
Wszak Sienkiewicz zawsze tylko
romansował albo ze mną - albo z moją siostrą Lilką
...Pewien Rudolf, arcyksiążę,
w łeb se palnął - to dopiero!
A dziś „Przekrój” fakt ten wiąże
Z panną... jak jej tam Vetserą.
Jasne jest, że „Przekrój” kłamie,
W co nie wątpcie ani chwilki