Browse publication

ywalec kijowskich melin, najlepszy przyjaciel i powiernik
prostytutek i kokainistów stał się nagle znany i wręcz uwielbiany.
Już tak jest, że raz na jakiś czas zjawia się ktoś, kto
znajduje się dokładnie w miejscu, w którym powinien być.
Tak zdarzyło się Wertyńskiemu. Trafił swoim repertuarem
bezbłędnie w mieszczańskie gusta owych lat. Zadebiutował
w Moskwie w 1915 r. jako 26-latek i od razu sukces!...
Istniała w Moskwie taka knajpa, którą nazywano „Pod
bezpańskim psem” - mało apetyczna nazwa, ale któż w niej
nie bywał! Zachodził do niej, niezwykle modny i popularny
zwiastun nadchodzącej rewolucji Włodzimierz Majakowski.
Czy tał swoje wiersze, w których potrafił zwymyślać
„grzęznących w błogim spokoju burżujów”, a oni, przedstawiciele
ginącego świata nucili pod nosem wiersze Siewierianina
do muzyki Wertyńskiego właśnie. Czytając o tamtych
czasach odniosłam wrażenie, że nikt nikomu nie wchodził
zbytnio w drogę, a wręcz surowy Majakowski wyrażał się z
głębokim uznaniem o twórczości Wertyńskiego. I tak, kiedy
jeden sławił walczących i ginących marynarzy i robotników
- drugi, jeśli akurat nie śpiewał o miłości, to płakał nad losem
kadetów i w ogóle białogwardzistów broniących starego
ustroju.
Wertyński lubił Polaków, sam miał zresztą polskie korzenie
—ojciec Wierciński nie zapisał się zresztą dobrze w
jego pamięci, bowiem mało, że nigdy się z matką - Eugenią
Skołacką nie ożenił, to jeszcze porzucił rodzinę, kiedy Aleksander
miał zaledwie trzy latka. W swoich pamiętnikach pisze:
„Koncertowałem w całej Polsce, nie tylko w wielkich
miastach, ale i na kresach, wszędzie witano mnie gorąco i z
zachwytem. Miałem powodzenie, a kiedy napisałem swoją
słynną „Panią Irenę”, uznano mnie ostatecznie. Najznakomitsi
polscy artyści przychodzili do mnie za kulisy, literaci
polscy przyjęli mnie do swego grona, a ja często w „Ziemiańskiej”
recytowałem im wiersze Błoka i Achmatowej.”
79