Browse publication

zbadaniu pisma orzeka co następuje: „Sprawa jest beznadziejna
dla Reduty i Osterwy również.” Obiecuje jednak modlić
się w intencji jakiejś odmiany na lepsze w „tej sprawie”.
Słaba to pociecha, ale cóż, tonący brzytwy się chwyta. Niech
już chociaż modlitwa... Nie czekając na jej zbawienne skutki
Osterwa szkicuje plan wielkiej podróży do Ameryki i przedstawia
go Hance - ale zdaje się, że ona definitywnie zrezygnowała
z leciwego amanta. Juliusz (znowu) załamuje się
psychicznie i jedzie do Baden pod Wiedniem, do sanatorium.
Czuje się źle i trudno się dziwić, bo na miłość bez wzajemności
nie ma lekarstwa, nawet w wiedeńskich sanatoriach!
Wraca jednak do stolicy po kuracji, w jakim stanie nie
wiadomo, ale postanawia zemścić się. Tyle że robi to w sposób
brzydki i nie po męsku: wysyła listy miłosne Hanki do
niego, jej mężowi Michałowi Tyszkiewiczowi... po czym
szybko czmycha do Krakowa, widocznie w obawie, żeby nie
oberwać od hrabiego po pysku.
Tymczasem w domu hrabiostwa rozgrywa się następująca
scena —Michał oddaje plik listów żonie, a ta drze je
i wrzuca do ognia...
„Cała Warszawa oburzona jest postępkiem Osterwy.
Juluś sam się wykreślił z grona dżentelmenów” - podsumował
wydarzenie podobno tymi słowy malarz Stefan Norblin.
„Nie przypuszczałem, że zdolny będzie do takiej podłości
tylko dlatego, że Hanka go miała dosyć”. „Nie dosyć - oburza
się na to Maria Modzelewska - jak kobieta rzuca chłopa,
to nie dlatego, że ma go dosyć, ale dlatego, że ma go za mało...”
(wg Szczublewskiego Żywot Osterwy).
Mija jakiś czas...
Cóż słychać u Julka? Gra, cierpi i znowu gra, zawsze
wokół niego kręcą się jakieś kobiety - ziemianki, aktorki,
malarki, a w 1937 r. poznaje niejaką Matyldę Sapieżankę,
młodszą o 20 lat... po oblężeniu Warszawy przenosi się do
Krakowa, gdzie spędza okupację ucząc wymowy w seminariach
duchownych. Po wojnie nadal występuje i reżyseruje,
76