Browse publication

wystąpić w operetce, która zostanie wystawiona, o zgrozo, w
Cyrku Braci Staniewskich na Ordynackiej! Ohyda! A on
chciał z niej zrobić aktorkę szekspirowską! Wszelkie rozmowy
kończą się kłótnią... mimo to Osterwa nie daje za wygraną.
Żeby odciągnąć gwiazdę od tak poniżającego przedsięwzięcia
zaprasza ją na gościnny występ w „Poskromieniu
złośnicy”. Jest to zbyt silna pokusa i Hanka nie odmawia.
Znowu zaczynają się plotki i żarty za kulisami, aktorzy tytuł
sztuki przekręcają na „Nie-poskromienie miłośnicy”. Kiedy
sztuka schodzi z afisza, Ordonka spieszy do stolicy na próby
operetki.
Ot i koniec historii. Osterwa już wie, że nic z tego nie
będzie. Nie zdobędzie dla siebie tej kobiety. Ostatnio między
nimi wybuchało tyle sprzeczek i awantur z wyliczaniem
wzajemnych pretensji, że Juliusz nie ma wątpliwości... Haneczka
opuszcza go z niejaką u lg ą- miała dosyć jego obsesji
na temat Reduty i „manier przeora”...
Sam Julek rzuca się w wir zajęć, ale w głębi duszy ciężko
przeżywa stratę ukochanej, jak mawiają w Warszawie
„choruje na Ordonkę”. Wpada z tej rozpaczy na szatański
pomysł - mianowicie usiłuje przekonać wiceprezydenta miasta,
aby oddał mu gmach Teatru im. Bogusławskiego na siedzibę
Reduty, bo jeszcze ma nadzieję, że duża scena i rozległa
widownia skłonią Ordonkę do przyjęcia stanowiska
pierwszej aktorki zespołu (ten to nie odpuszcza!) Nic z tego
nie wychodzi, bo o ile jeszcze gmach mógłby dostać, to już
Haneczki raczej nie... Wyczerpany nerwowo utarczkami wyżej
wymieniony wraca do Krakowa, gdzie kładzie się na kilka
dni do łóżka, a przyjaciołom rozpowiada, że przeżywa
, jeden wielki okres zawodów i podejrzewa, że zgasła jego
dobra gwiazda”. Może i tak. Ale jednak okazuje się, że jeszcze
raz, podreperowawszy nadwątloną psyche podejmuje,
tym razem naprawdę ostatni wysiłek - otóż najpierw kontaktuje
się z filozofem i grafologiem Wincentym Lutosławskim,
któremu daje do analizy list Ordonki. Ten po odpowiednim
75