Browse publication

tycznej, czemu przyklaskuje mąż hrabia Tyszkiewicz - przecież
zawsze to lepiej, kiedy żona porzuci kabaret, niechby
najbardziej literacki, dla scen stołecznej Reduty i Krakowskiego
Teatru Miejskiego - zawsze to jakoś brzmi... Myślę,
że w tej sytuacji obu panów zawiódł zdrowy rozsądek i pokonała
próżność.
Tak więc Osterwa przyrzeka Hance karierę, a ona prosi
męża, żeby wziął w biurze półroczny urlop i pojechał z nią
do Krakowa, gdzie będzie przygotowywać się do roli Violi
w „Wieczorze trzech króli”. Tyszkiewicz odpowiada głupio,
że nie może, ma pilne sprawy w biurze... Nie rozumie, albo
nie chce rozumieć, że urokowi Osterwy nie oprze się żadna
kobieta. Postępuje tak, chociaż zna teatralne życie i bywał za
kulisami... pisywał przecież piosenki do Qui Pro Quo. Dziwne
to i niepojęte. W końcu Hanka wyjeżdża do Krakowa sama
i nie ma się co dziwić, że sprawy potoczyły się tak jak
potoczyły...
Tymczasem Osterwa traci głowę dla „eterycznej pieśniarki
o sentymentalnym uśmiechu”. Warszawa, jak pisałam,
huczy od plotek, że Osterwa „opuścił Redutę Ordona, żeby
zdobyć Redutę Ordonki” - zgrabne i całkowicie trafne.
O debiucie Hanki jako aktorki szekspirowskiej mało się
mówi, ludzie walą do teatru, żeby zobaczyć tych dwoje jako
parę kochanków, bo Kraków tak jak Warszawa nie stroni od
plotek i bawi się tym doskonale. Hanka, pomijając wszystko
inne, olśniewa w stylowych kostiumach i zachwyca smukłością
sylwetki. Powodzenie kasowe olbrzymie! Osterwa przytomnie
przewidywał, że „magnes nazwiska Ordonki i jej sugestywność
estradowa ściągnie tłumy”. Biedaczek mimo
całego zmysłu do interesu nie przewidział, że sugestywność
Ordonki przemówi i do niego, aż do tego stopnia, że odbije
się to na jego i tak starganych nerwach. Przywykł przecież
do westchnień zaślepionych wielbicielek, a tutaj zetknął się z
kobietą, która przecież zdobywała już laury. Owszem porwał
ją, może nawet rozpalił cos więcej, ale przecież nie zgasił jej
72