Browse publication

mógł grać wszystko, wszyscy się nim zachwycali i podziwiali,
był niezrównany w rolach romantycznych i jednocześnie
świetnym aktorem komediowym. Tu nie było podzielonych
zdań: umiał wyzwolić w każdym dużą siłę pół-poetyckiego,
pół-erotycznego zachwycenia. Wszyscy marzyli o nim wyszedłszy
z teatru...”
„Sale Redutowe były prześliczne, na próbach siedziało
się w autentycznych fotelach Ludwik XVI obitych adamaszkiem,
w salonach z widokiem na Plac Teatralny. Popijało się
kawę i herbatę, analizowało sztuki zdanie po zdaniu...”
Wszystko byłoby pięknie, gdyby... właśnie. Złym Duchem
„Reduty” był zdaniem Ireny Mieczysław Limanowski, z zawodu
geolog, „król mętniaków” - jak pisze Krzywicka. Miotał
się, wymagał od aktorów „przeżywania” i ogólnie wprowadzał
nerwową atmosferę. Dziwnym było, że taki artysta
jak Osterwa zdawał się na takiego człowieka. Ależ w końcu,
czyż historia nie zna takich przypadków? Poza tym Limanowski,
mimo że syn wybitnego PPS-owca, zaszczepił na
pniu „Reduty” antysemicką gałązkę, dlatego też Juliusz między
innymi odmówił pozowania znanemu rzeźbiarzowi Kunie,
który chciał zrobić jego portret gratis. Odmówił pozowania,
bo „bał się, aby rzeźbiarz nie wycisnął swego żydowskiego
piętna na jego słowiańskiej twarzy”!!! Z tego też właśnie
powodu Irenie nigdy nie zaproponowano żadnej roli, ani
nawet przesłuchania w „Reducie”...
„Dzielnie broniący czystości rasy Osterwa (na pewno za
namową Limanowskiego) powiedział do Ewy Kuniny:
„Jakże sobie wyobrażasz, że możemy pokazywać żydowską
twarz na naszej scenie?” To całkowicie zniechęciło Irenę
Krzywicką do „Reduty”. I nie tylko to. W pewnym okresie
Limanowski zaczął ją nachodzić i usilnie odprowadzać do
domu. Jeszcze chwila, a „trochę uległości z mojej strony i
żydostwo przestałoby mu przeszkadzać”. To budziło obrzydzenie...
„Gdyby to jeszcze był Osterwa - dodaje Irena, ale
on nie, on bał się żony Wandy.”
70