Browse publication

Z ie m ia ń s k a i o k o l ic e ...
C zęsto mam taki sen, który nawraca - słyszę gwar, czuję
zapach kawy i wanilii, szukam drzwi w ciemnym korytarzu...
i nagle jest, to na pewno tam - tubalny głos Franka Fiszera
góruje nad wszystkimi... to na pewno tam. Otwieram...
i jestem. Ziemiańska! Stoliki rozstawione blisko siebie, tak
że z trudem można przecisnąć się przez siedzący tłum ludzi,
zapach ciastek, wanilii i niepowtarzalny aromat kawy. Specjalnością
tutejszą jest krajany placek ze śliwkami i pączki.
Oczywiście to wszystko można mieć gdzie indziej, bo tutaj
przychodziło się przede wszystkim dla ludzi. Izabella Czajka-Stachowicz
pisała w swoich wspomnieniach, że tylu pięknych
i eleganckich kobiet dawno nie widziała, a przecież
dopiero co wróciła z Paryża, gdzie spędziła 6 lat, zdążyła
przeniknąć „duchem i klimatem Montparnasse, francuskim
malarstwem, literaturą i gorącym rytmem życia.”
Ziemiańska była w owych czasach punktem zbornym
naszych literatów, muzyków i całego artystycznego i intelektualnego
świata stolicy. Któż tam bywał? A więc mężczyźni
„intelektualiści, romantycy, skomplikowani i cierpiący, cynicy,
ascetyczni i rozwiąźli” trzeba przyznać szeroka gama -
jak to mówią - do koloru do wyboru. Bo i było w czym wybierać!
Przy wejściu - na lewo nie kto inny, ale sam pułkownik
Wieniawa-Długoszowski - fantazja, polot i wdzięk,
kształtna głowa o wspaniałym orlim profilu nosa. Mężczyzna,
w którym kochała się cała nie tylko żeńska część Warszawy.
Dalej - stolik prawników - tam króluje mecenas Berenson,
słynny ze swoich mów obrończych w procesach komunistów.
7