Browse publication

on kochał tylko swoją matkę i może jeszcze wielkiego jak
cielę doga Sambę, którym podobno straszył mieszkańców
stolicy. Arkady Fiedler w swoich podróżach dotarł po latach
do owej Czarnej Perły, znalazł ją z nadwagą i uzależnieniem
po równo od alkoholu jak i wspomnień po warszawskim romansie.
Och życie, życie...
Inną namiętnością Eugeniusza były niepohamowane
skłonności do robótek ręcznych - wyszywał makatki z koralikami.
Obwieszał nimi mieszkanie i obdarowywał przyjaciół
- chcieli, czy nie chcieli. Ale to już inna historia...
Bodo, syn Poli Doroty z Dylewski i Szwajcara Teodora
Junod, zginął jak wielu Polaków, na początku drugiej wojny
światowej. I dziwne, ze ten na pół-Szwajcar miał śmierć bardzo
polską, o którą Niemcy oskarżali Rosjan, a Rosjanie
Niemców. W encyklopedii PWN z 1983 r. zapisane jest
„zamordowany przez hitlerowców”, a w Encyklopedii Popularnej
PWN z 1995 r. „zginął w 1941(4) w obozie w ZSRR.
Zagadkę jego śmierci usiłował rozwikłać Stanisław Janicki,
ale było tego coś ze dwadzieścia wersji... ślad, być może
prawdziwy wiódł do łagru Kotłas w „archangielskiej obłasti”.
Pewien lekarz z Radomia napisał: „W 1943 r. przybyłem
na punkt przesyłkowy w Kotłasie, gdzie w szpitalu nr 5
zmarł trzy czy cztery dni później Bodo”.
Andrzej Koziara pisze w artykule z 1998 r.: „Na początku
lat 90-tych ukazał się „Dziennik więźnia” pióra Alfreda
Mirka, który podobno wymienił się z Bodo pamiątkami - on
dostał kawałek podszewki płaszcza aktora, wyszywany koralikami,
a jemu ofiarował woreczek do przechowywania chleba.”
Profesor Mirek trafił do moskiewskiego więzienia, bo
nie dość, że wykształcony, to jeszcze syn inteligenta, to wystarczyło
enkawudzistom, żeby wsadzić do cerkwi przerobionej
na więzienie Butryki, w którym czekało się na wysyłkę
na Syberię. Mirek przed wojną był na koncercie Thea
Jazz Henryka Warsa, na którym Bodo śpiewał i prowadził
konferansjerkę. Wtedy, w szpitalu, nie poznał aktora. Bodo
66