Browse publication

Z a w in y n ie p o p e łn io n e ..
W małym saloniku na tyłach Muzeum Historycznego
życie dosłownie tętni - zupełnie jak w Qui Pro Quo przed
premierą - myślę wspinając się po schodach. Już na dole
słychać śmiechy dziewczęce - to pewnie modelki Wojciecha
Bokłago de Bof - naszego przyjaciela i współtwórcy kilku
wieczorów. Jak ja uwielbiam tę atmosferę - gorączka, nerwy,
pierwsi goście...
- O czym dzisiaj? - starsza pani zagląda do nas uchylając
ciężkie, rzeźbione drzwi.
- Bodo, Eugeniusz Bodo, pani Janeczko - wołamy do
niej z Joląjednogłośnie.
- Bodo, element społecznie niebezpieczny - mówi przed
siebie Andrzej Koziara, który wpadł zapalić papierosa przed
spektaklem.
Jeszcze nie wiemy, że tak zatytułuje później artykuł,
który ukaże się nazajutrz. Na razie czwartkowy wieczór zapowiadał
się beztrosko jak uśmiech Eugeniusza Bodo... Rozchichotane
modelki, dym z papierosa, brzęk kieliszków
i szampana (dla gości), na talerzach piętrzyły się ciastka
upieczone przez moją przyjaciółkę Marysię.
Ciasteczka były a la Ritz - umownie, bo nikt nigdy nie
dowiódł, że w Ritzu były podawane, ale skoro przepis był od
pokoleń w rodzinie, to niewykluczone... czy Bodo bywał w
Ritzu tez niewiadomo. Że był w naszym mieście to wiadomo
z całą pewnością i nawet nie miał najlepszych recenzji, prasa
potraktowała go dość surowo, przygadując, że oprócz uśmiechu
niewiele miał do zaofiarowania. Nie zawiodły fanki,
piszcząc histerycznie. Potem (tez wiadomo) aktor zjadł kola-
64