Browse publication

More documents

Recommendations

Info

czyła do chałturniczego Zespołu Polskiej Pieśni i Tańca. Według relacji uczestnika tras koncertowych, „w jej artystycznej włóczędze kołchoźnicy, półanalfabeci, oklaskiwali ją tak samo gorąca jak publiczność Qui Pro Quo.” Przynajmniej to była pociecha, bo wielu zastanawiało się - dlaczego zdecydowała się śpiewać. Dlaczego nie zachowała się tak jak na Pawiaku? „Wersja oficjalno-legendarna stawia Hankę w szeregu Polek z Grottgera, składających siebie w ofierze” - pisze Groński, ale przecież każdy wie, że żeby żyć, trzeba przeżyć. Ona zdawała sobie sprawę z tego, że nie można dać się zepchnąć w anonimowość. „Poza tym - przytomnie sugeruje Groński - status artystki zapewniał przywilej przemieszczania się z miejsca na miejsce. Wtedy ruch był nadzieją, a oklaski widowni - jakiekolwiek by nie były oddalały chwile załamań i depresji. To już wiedzą wszyscy artyści niezależnie od epoki dziejowej...”. To przemieszczanie się z „miejsca na miejsce” było rzeczą naprawdę niebagatelną, bo kiedy Ordonka spotkała się z zarządzającym Łubianką enkawudzistą pytając o męża ten powiedział zafrasowany, że „grażdanina Tyszkiewicza nie ma w jego przechowalni.” A na pytanie, gdzie jest, odpowiedział filozoficznie: „Cóż, kraj jest duży, zróżnicowany krajobrazowo i klimatycznie...” Zdaniem jednych Ordonka „widziała się z naczelnikiem powstrzymując obrzydzenie, nigdy też nie koncertowała w Moskwie, zawadiacko przygrywając na harmoszce”, ale też niemożliwym jest w „trosce o mitotwórczą reputację” zamienić dramat w „serialową landrynę”. Łatwo jest mówić tym, którzy tego nie przeżyli. W Buzłuku w 1941 roku, gdzie wreszcie dotarła Ordonka, zaliczając po drodze pracę w chlewni, działali estradowcy i nie powitano tam sławnej koleżanki z otwartymi ramionami, o nie. Nie było dla niej miejsca, ani zapotrzebowania na jej sztukę. Jaki był prawdziwy powód? Pewnie mniej utalentowali poczuli się bardziej zagrożeni. Posypały się donosy 62
- a to, że kolaborowała, śpiewała w Moskwie, wysługiwała się czerwonym... Jak to w życiu. Dalej to Aszchabad, gdzie jej mąż zajmował się pomocą dla polskich sierot. Ten fragment biografii jest ogólnie znany. „Pani już dziękujemy” zatytułował ten rozdział swoich dociekań pan R.M. Groński. Jakie trafione i jakie smutne - konkluduje Daniel. I wszystkim robi się coraz bardziej ciężko na duszy - bo i koniec wieczoru i zakończenie niezbyt wesołe - Haneczka tak jak i Jarosy dopiero wśród przyjaciół i znajomych poznała oschłość serc... A my wszyscy zdążyliśmy się do naszych bohaterów przywiązać, polubić... zresztą przecież wszyscy oni gościli w naszym mieście - bo i Ordonka, Qui pro Quo, Eugeniusz Bodo, Mira Ziemińska, bajeczna Zula Pogorzelska z „Perskim Okiem”, że o Sempolińskim i występach Reduty nie wspomnę... zawsze przy pełnej widowni. - „Tylko na wieczorze autorskim Juliana Tuwima świeciło pustkami” - przypomina Jola. - Julek wybacz - wzdychamy we trójkę wznosząc ostatnią kroplę szampana. 63
Page 1:
Anna Gniewkowska Wielkie złudzenia
Page 4 and 5:
© Copyright by Anna Gniewkowska 20
Page 6 and 7:
‘D ziękuję Panu ‘Wojciechowi
Page 8 and 9:
Na magicznym, słynnym półpięter
Page 10 and 11:
chowicza: „która książki kupow
Page 12 and 13: konstatuje, że „biustu przecież
Page 14 and 15: Na dowód tego poradniku mody napis
Page 16 and 17: kim męża, to jeszcze wyjechała z
Page 18 and 19: najbardziej boli - „nie kocha jej
Page 20 and 21: Po ślubie z Hanią, która dla Jar
Page 22 and 23: wojenny antysemita Iwaszkiewicz pom
Page 24 and 25: niczne”, albo też „metafizyczn
Page 26 and 27: wana) czasem rdzawej czerwieni, w p
Page 28 and 29: Na dworcu powitał ją August Zamoj
Page 30 and 31: głosem i kazał gospodyni podać j
Page 32 and 33: I bebechami, wśród których dawa
Page 34 and 35: Jedne generacje wymierają, na ich
Page 36 and 37: ły się przekąski: wątróbki, zi
Page 38 and 39: swój własny, tubalny głos, głod
Page 40 and 41: Zaproszeni goście nie chcieli wych
Page 42 and 43: i pierwszych rzędów (zresztą mo
Page 44 and 45: każdy ma dziesiątki własnych spr
Page 46 and 47: później styl. Ale dajmy jej troch
Page 48 and 49: J Pietruszyńskiej. Postanawia naza
Page 50 and 51: stauracji Renaissance i pomimo tego
Page 52 and 53: stęp na przeciwnym krańcu estrady
Page 54 and 55: ścią. To on - Jarosy - wielka mi
Page 56 and 57: „Umie walczyć o swoją Hanećkę
Page 58 and 59: o czym. „Jarosy rozszedł się ze
Page 60 and 61: Dosyć! Koniec wieczoru. Niechętna
Page 64 and 65: Z a w in y n ie p o p e łn io n e
Page 66 and 67: on kochał tylko swoją matkę i mo
Page 68 and 69: H e r b a t k a z O s t e r w ą Je
Page 70 and 71: mógł grać wszystko, wszyscy się
Page 72 and 73: tycznej, czemu przyklaskuje mąż h
Page 74 and 75: wartością sztuki, ani nad grą ak
Page 76 and 77: zbadaniu pisma orzeka co następuje
Page 78 and 79: W e r t y ń s k i - „ S m u t n
Page 80 and 81: Tak było w wielkich miastach, ale
Page 82 and 83: oni sami, tylko wielcy artyści ros
Page 84 and 85: P ię k n y B o l e k . Jest 1920 r
Page 86 and 87: średnio, ale tylko pośrednio przy
Page 88 and 89: współczesnych polityków... ale c
Page 90 and 91: żał się nigdy. Nawet kiedy w Mor
Page 92 and 93: *** Jakże ważne dla historii grod
Page 94 and 95: fot. Marcin Zdanowicz
Page 96 and 97: fot. Marcin Zdanowicz
Page 98 and 99: fot. Mariusz Łucejko
Page 100 and 101: fot. Adrian Horba
show all

Browse publication

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?