Browse publication

ścią. To on - Jarosy - wielka miłość Ordonki. Jeszcze o tym
nie wiedzą, ale Przeznaczenie nieuchronnie pcha ich ku sobie.
On - brunet, Węgier, o regularnych rysach twarzy, czarnych
płomiennych oczach i ujmującym uśmiechu, płynnie
włada kilkoma językami, lecz nie po polsku. Programy prowadzi
po francusku, zdobywając uznanie głównie Boya, najlepszego
w Polsce romanisty. Pozostaje mu jednak jak najszybsza
nauka języka polskiego i to na kilkanaście godzin
przed premierą drugiego programu... przez całą noc wraz ze
Słonimskim uczy się w Hotelu Bristol wymowy wspomagając
się czarną kawą i koniakiem. Nad ranem ma całą rolę
niemal opanowaną. Drugi program Niebieskiego Ptaka jest
równie dobry jak pierwszy. „Silne wzruszenia ogarniają
wszystkich na widok obrazu „Wszędzie jest życie” - gdy na
warszawskiej scenie teatrzyk rosyjskich emigrantów ukazuje
zesłańców wywożonych na Syberię w towarowym wagonie
o zakratowanych oknach (!)”... nie mogło być inaczej.
„I zdarza się coś niebywałego - zachwycony Boczkowski
prosi o występ Niebieskiego Ptaka tylko dla polskich artystów
- dla zespołu Qui Pro Quo. To rzadkość w aktorskich
kołach na całym świecie...”
Potem jest oczywiście wielki bankiet z udziałem obu
zespołów. Przy długim stole (mówią, że nie zbiegiem okoliczności)
Jarosy siedzi obok Haneczki i bawi ją długą rozmową...
letnia noc, zasnuwająca się bladą mgłą świtu zastaje
ich przy tej „rozmowie”... Widocznie tak musiało być. Przez
następne dwa miesiące Jarosy „nauczał się” mówić po polsku
do tego stopnia, że mógł prowadzić konwersację, nie
tylko na scenie. Czego nie potrafił po polsku dorzucał po
rosyjsku, resztę dopowiadał uśmiechem, gestem, spojrzeniem.
Hance to wystarczyło. Była nim oczarowana, jak nigdy,
żadnym mężczyzną do tej pory. Jest zakochana, jest odurzona...
od tej pory spotyka się z nim każdego wieczora.
I kiedy Niebieski Ptak daje ostatnie przedstawienie w stolicy
54