Browse publication

stęp na przeciwnym krańcu estrady.” Szczęściem tańczy żywiołowo
i zbiera rzęsiste oklaski. Gdy oboje schodzą ze sceny,
Olsza blady ze złości, syczy przez zęby: „Idiotka skończona!”
Ordonka płacze w garderobie. W drugiej części ma
wykonać ową Biedną Colombinę, przygaszona poprzednią
przykrością, z obawy, że głos jej się załamie i spadnie z tonu,
zamiast śpiewać melorecytuje, a refren odtwarza wysokim,
prawie dziecinnym głosem. Wywołuje to niesłychane
wrażenie...
W poszukiwaniu nowych dróg politycznej satyry Stańczyk
posuwa się do wulgarności, poziom tekstów jest nierówny,
piosenki nierzadko ordynarne, coś się zaczyna psuć.
Teksty futurystycznych poetów - Anatola Sterna, Bruno Jasieńskiego
i Aleksandra Watta trafiają w próżnię. Trywialny
humor i futuryzm spowodowały, że Stańczyk przestaje być
atrakcją stolicy. W tym czasie Haneczka przeżywa zawód
miłosny - otóż Sarnecki, którego spotkała po przerwie w
Teatrze na Pohulance, gdzie reżyserował i gdzie odżyło ich
dawne uczucie, ożenił się z inną... Ordonka usiłuje popełnić
samobójstwo. Odratowano ją, ale depresja nie mija. Dopiero
po kilku miesiącach może wrócić do pracy. Nieoceniona
Bajkowska utyskując na cały ród męski (chociaż sama jest
po niedawnym romansie z pewnym aktorem) pilnuje Hanki
całymi dniami i nocami, aby ta nie powtórzyła desperackiego
kroku - postanawia zawalczyć i prosi Boczkowskiego, aby
ten przyszedł na przedstawienie do Stańczyka. Nie jest to
łatwe, gdyż przedstawienia tam zaczynają się o północy i
trwają do trzeciej nad ranem - co powiedzieć żonie? W końcu
jakoś udaje się zaskoczyć panią Boczkowską w Qui Pro
Quo i taksówką przewieźć do Stańczyka. Bajkowskiej nie
wypadało odmówić... Opłaciło się!
Nazajutrz w podziemiach Galerii Luksemburga Ordonka
podpisuje kontrakt i słyszy, że zagra w następnym programie.
Jej szczęście nie ma granic! Jest 1922 r., ona ma 19 lat i
52