Browse publication

stauracji Renaissance i pomimo tego, że prawie natychmiast
po tym nieszczęściu Miraż otworzył podwoje, zabobonni
ludzie teatru (a trzeba przyznać, że oni, jak żadni, potrafią
wierzyć w „te” rzeczy) uważali, że nad Mirażem ciąży klątwa
i niestety sprawdziło się to z fatalistyczną dokładnością...
nowy program robi klapę, następny również. Niewiadomo
dlaczego publika nie chciała przychodzić do Sali po
starej restauracji. Coś w tym jest. Seweryn Majde (trzeba
przyznać ogólnie łubiany w świecie teatru) przechodzi do
Qui Pro Quo i zostaje tam kierownikiem administracyjnym.
Za nim podąża kilkoro innych aktorów. Hanka pominięta w
tym gronie nie roni łez, albowiem dostała świetną propozycję
ze Lwowa, która gwarantuje jej dobrą gażę i czołowe
role. „Kiedy jest zbyt dobrze należy zacząć się martwić” -
bredzi stara cyganka... Faktycznie, wszystko nie wygląda tak
różowo - hotel podłej kategorii, a zespół to zbieranina artystów
z zapadłych prowincji. Co tam dużo mówić!
Ale przecież trzeba dalej jakoś żyć i zarabiać, zostawmy
Hankę zatem na chwilę, niech sobie radzi sama... Wróci do
stolicy dopiero po dwóch latach włóczęgi - Lwów, Kraków,
Wilno...
Cóż za rozkosz być znowu u siebie! Bajkowska opowiada
najnowsze plotki, potem przychodzi kolej na Haneczkę.
Bakosia przygląda się jej jakoś dziwnie... warto przytoczyć
tę rozmowę.
„—Coś nie w porządku? - pyta Hanka.
- Nawet bardzo cipciu kochana - nie przebiera w słowach
pani B. - aż strach patrzeć co się z ciebie zrobiło.
- Co takiego? - jąka Ordonówna.
- To, że jak opowiadasz o tym całym twoim zafajdanym
powodzeniu, to potwornie się wygłupiasz, stroisz miny, krygujesz
się, wymachujesz rękami przed nosem, przewracasz
50