Browse publication

stwa, mam dla was tragiczną wiadomość - zostaliśmy wszyscy
bardzo bogaci!” Sfinks przestaje istnieć...
Hanka opowiada Bajkosi co się stało. „Co beczysz pipciu
marynowana - odpowiada tamta wesoło. - Bierz forsę
i jedź do jakiegoś pensjonatu odzipnąć, bo wyglądasz, że żal
na ciebie patrzeć, a potem zaangażujesz się z powrotem do
Mirażu!” Ta to ma odpowiedź na każdą okazję! Niemniej
jednak Ordonka postępuje zgodnie z jej radą. Wyjeżdża do
Świdra, gdyż kaszle po nocach i na jakiś czas zapomina o
występach.
A Warszawa bawi się dalej. Qui Pro Quo zachwyca stolicę
widowiskami pióra Tuwima i Słonimskiego. Do zespołu
Boczkowski ściąga Ratolda i Gierasińskiego, a finansista
teatrzyku, dzisiaj powiedzielibyśmy sponsor - Leszek Przyłuski,
niezwykle do tego przystojny, daje się porwać urokowi
sceny i zostaje aktorem, pod pseudonimem Lech Owron.
„Czasem reżyseruje Jaracz. Podobno czego się dotknie to
majstersztyk, dlatego ma ksywę Majster” - pisze Wittlin.
W ogródku Bagatela Boczkowski wypatruje niejaką Zofię
Pogorzelską. Niewielka brunetka z okrągłą buzią, miłym
uśmiechem i oczami tryskającymi humorem. Wielkiego głosu
nie ma, ale jako Zula później podbija publiczność urodą,
legendarnymi nogami i oszałamiającą radością życia. Podobnie,
na innej estradzie, w Dolinie Szwajcarskiej przy Chopina
wypatruje Boczkowski nieźle prezentującego się śpiewaka
i tancerza - to znana później postać - Eugeniusz Bodo.
Qui Pro Quo narzuca nowy styl, ale Miraż też nie kapituluje
- zatrudnia nowe siły: Mirę Zimińską, Leona Wyrwicza, no
i Ordonkę, która wraca po wypoczynku w pensjonacie. Bajkosia
miała rację, jak zwykle. Pojedynek teatrzyków trwa,
a publiczność bawi się doskonale...
Kiedyś nocą, kiedy kabarety opustoszały, w Mirażu wybuchł
pożar od porzuconego papierosa. Posesja spalona,
przedstawienia trzeba odwołać! I pomimo, że obrotny Majde
znalazł niemal natychmiast lokal zastępczy po dawnej re­