Browse publication

J
Pietruszyńskiej. Postanawia nazajutrz zaprosić ją na kolację.”
- wspomina T. Wittlin.
Chociaż sytuacja Sfinksa nie była najlepsza (większość
artystów przeniosła się do Mirażu i Qui Pro Quo) jego kierownictwo
zapragnęło przygotować zupełnie coś innego —
śpiewno-muzyczno-taneczną satyrę z mnóstwem politycznych
aluzji. Akcja dzieje się nie w Warszawie, ale na Księżycu.
Główną obsadę będą stanowić: Adam Rapacki, Zofia
Poraj-Ciesielska i Hanka Ordonówna. Hanka żegna się z Mirażem
bez żalu (ogony!) i wraca do Sfinksa. Zespół odnosi
sukces i satyra „Na Księżycu” idzie w kompletach przez dwa
miesiące. Wreszcie coś zaczyna się dziać, zmieniać się na
lepsze. Życie toczy się w oszalałym pędzie. W garderobie
zawsze harmider i zamieszanie. Och! Jak Hanka to uwielbia,
bo wreszcie jest tego częścią!
Podczas którejś z prób w Sfinksie wszedł Julicz powiewając
białą kopertą. Okazało się, że amerykańska linia okrętowa
Transatlantic White Star upatrzyła sobie lokal Sfinksa
jako siedzibę swego biura i pragnie go wykupić. A to heca!
„Zrobimy im kawał” - mówi Julicz. Jan Brzechwa, pseudo
artystyczne Szer-Szeń, trudniący się na co dzień adwokaturą,
siada razem z nim i postanawiają „walnąć” odpowiedź wujaszkowi
z Ameryki. Piszą więc, że dyrekcja Sfinksa zasadniczo
gotowa jest odstąpić swoją siedzibę za... i tu podają
horrendalnie wysoką cenę, ponadto personel powinien dostać
odszkodowanie za zerwane kontrakty itd... przy tym pękają
ze śmiechu! Zdają sobie sprawę, iż tylko wariat może przyjąć
podobne warunki. Nawet najbliższej rewii zamierzają
nadać tytuł „Wujaszek z Ameryki” - to dopiero będzie reklama!
Niestety, rzeczywistość czasem przekracza nawet granice
satyry! Nadchodzi list z kompanii morskiej... Amerykanie
przyjęli warunki umowy i wypłacą żądaną sumę, chociażby
natychmiast! Julicz mówi grobowym głosem: „Proszę pań­
48