Browse publication

uzyskują potrzebny grosz. Wszystko udaje się znakomicie.
Qui Pro Quo odnosi pierwszy sukces! Oczywiście po premierze
bankiet, który urządza Maxymilian Luxemburg z
małżonką. Spotykamy tam czołowych artystów polskich
scen, krytycy, koledzy ze Sfinksa i Mirażu. Jest tam zaproszona
i nasza Haneczka. Przemowy, toasty, wiwaty...
„W listopadzie 1919 roku - w rocznicę odzyskania niepodległości
- w kołach teatralnych stolicy powstał projekt
wielkiej imprezy teatralnej na rzecz funduszu Gwiazdka dla
Żołnierzy. Zawiązano komitet złożony z dyrektorów teatrów,
dziennikarzy i oczywiście wielkiej liczby działaczek społecznych.
W planach było urządzenie dwóch wielkich widowisk
w salach Hotelu Bristol i Europejskiego. Występ na cel
patriotyczny był wyróżnieniem, swój udział zgłosiły zatem
wszystkie sławy operetki warszawskiej i aktorzy rewiowi.
Od takich nazwisk aż kręciło się w głowie: Lucyna Messal,
Józef Redo, piękna Kawecka, Cwiklińska, Mary Mrozińska,
Hanusz...”
Haneczka, która w owym czasie grała tzw. ogony w Mirażu,
nie została zaproszona. Pochlipuje więc bez przerwy.
Hanusz, mając miękkie serce zgadza się wystąpić z nią w
duecie, pod tytułem Destinee. Próby odbywają się w domu
Bajkowskiej, która zresztą jest autorką słów. Obie nie śpią
po nocach obmyślając kostium, od którego przecież zależy
być może dalsza przyszłość Ordonki (przynajmniej ona tak
to sobie wyobraża). Raz po raz wpada w histerię... W końcu
wybiera, długą, kremową suknię, biały kapelusz z rajerami,
nieco biżuterii i... wachlarz. Wszystkie gwiazdy wystąpią w
swoich popisowych rolach, jedynie Destinee to coś nowego.
Tym większa trema.
„Odnoszą sukces - Hanusz we fraku z chryzantemą w
butonierce i ona - Haneczka można powiedzieć zjawiskowo
śliczna w gustownej kreacji. Julicz, który siedzi na widowni,
nie może odżałować, że nie poznał się na urodzie tej małej