Browse publication

później styl. Ale dajmy jej trochę czasu - na razie jest taka
młoda i taka zakochana...
Miraż prosperuje znakomicie. Hanka ma pełne ręce roboty
i czasem przychylne wzmianki w gazetach. Jest świetnie.
Ale zawsze, kiedy jest dobrze, należy wykazać czujność...
Boczkowski (były medyk) ma coraz większy apetyt.
W pewnym momencie pozostawia kierownictwo Mirażu
Włastowi i Sewerynowi Maj de, a sam poświęca się tworzeniu
nowego teatru. W gmachu, przy ulicy Senatorskiej 29,
którego właścicielem jest niejaki Maxymilian Luxemburg,
znajduje budynek... Chociaż pada wiele krytycznych uwag,
Boczkowski już wie, że to jest to. Oszczędzając czytelnikowi
wielu nieprzyjemnych szczegółów związanych z przebudową
można tylko wspomnieć, że na koniec wynikł problem z
akustyką - „ustawione na linoleum pianino wydawało tony
głuche i martwe, to samo powtórzyło się na deskach wysmarowanych
smołą, jeszcze gorzej wypada próba z plandeką, a
na kaflach to już zupełna tragedia.” Przy każdym następnym
projekcie tony są martwe. Wreszcie młody architekt Sobocki,
który niedawno skończył studia w Paryżu i pracuje od
początku przy budowie teatru, wpada na pomysł, zaiste niezwykły
- akustyczną podłogę w tych warunkach najlepiej
uzyskać kładąc deski na pustych butelkach od szampana!
Boczkowski zamawia w składzie win pięć skrzynek Clicot.
Z konsumpcją płynu nie ma problemu - jest to kwestia dosłownie
kilku szampańskich nocy w doborowym towarzystwie
- Jaracz, Węgrzyn, Grabowski...
Następnego dnia, wsparta na sześćdziesięciu butelkach
szampana podłoga dla orkiestry jest idealna akustycznie!
Program otwarcia jest prawie w całości pióra Tuwima,
Boczkowski kompletuje znakomitych aktorów. Niestety pomija
partnerkę Hanusza - Ordonkę. Rozpoczyna się szeroka
kampania w prasie i na ulicach, a pieniądze topnieją jak
przysłowiowy lód. W ostatniej chwili zwracają się o pożyczkę
do Majdego - dyr. administracyjnego Mirażu... i o dziwo,
46