Browse publication

przystojniaku i pokochała pierwszą miłością siedemnastoletniej
dziewczyny. Promienieje...
Nic dziwnego, że na scenie zwraca uwagę oficerów talentem
i urodą. Wyżej wymienieni oraz bogaci ziemianie
posyłają jej kwiaty i zaproszenia na kolację. Wśród nich jest
podobno jakiś generał, który co wieczór zasiada w pierwszym
rzędzie i przez woźnego „śle bukiety róż i miłosne liściki.”
Nie doczekawszy się odpowiedzi, niezrażony, czeka
przed teatrem z kwiatami i bombonierą w świetle ulicznej
latami, żeby zobaczyć (o nieszczęsny!) Hankę przytuloną do
ramienia Sarneckiego, który jak co wieczór odprowadzał ją
do domu.
Teatr jednak, pomimo świetnych przedstawień, zaczyna
się rozpadać. Pierwszy ulatnia się Wrzos, tak naprawdę -
Tadeusz Żeleński - którego rodzice zasypują listami, żeby
nie marnował sobie życia sztuką i wstąpił na uniwersytet
oraz został porządnym człowiekiem, a nie kabareciarzem.
Musiał ustąpić. Jeszcze obiecuje, że będzie przysyłał teksty...
ale wiadomo jak to jest. Zespół opuszcza również Maria
Morska, która rzekomo posprzeczała się z Domańskim o
jakąś rolę, którą ten powierzył Ordonównie. Jest to pewnie
tylko pretekst, bo nie daje się przeprosić nawet wtedy, kiedy
Hanka zrzeka się tej roli. Wraca do Warszawy, jakoby śmiertelnie
obrażona (Tak przynajmniej rozgłasza, ale wiadomo,
że od dawna korespondowała z dyrekcją Argusa. Po prostu
wstydziła się przyznać przed kolegami...).
Domański w rozpaczy sprowadza ze stolicy dwoje aktorów.
Oboje niby zdolni, ale on jest zdecydowanym
„moczymordą, który wszczyna burdy w okolicznych restauracjach”,
a ona robi „większą karierę wśród stacjonowanych
w mieście oficerów” niż w teatrze. Pojmuje, że to koniec.
Usiłuje złożyć swoje stanowisko w ręce Sarneckiego, ale bez
powodzenia... „Wesoły Ul” daje ostatnie przedstawienie, a
potem zespół idzie na kolację do Grand Hotelu... Wino, toasty,
uściski... wszyscy rozchodzą się po drugiej w nocy, rano
43