Browse publication

i
pierwszych rzędów (zresztą może i lepiej). Pseudonim to
jednak nie wszystko. To po prostu nic. To po prostu klapa!
Nazajutrz we wszystkich dziennikach ukazały się recenzje
rozpływające się dosłownie nad wspaniale zbudowaną
Niutą Bolską, ubraną w swoim numerze w zaledwie „kilka
listków figowych”. O Ordonce też piszą, że... szkoda na nią
słów... Julicz natychmiast zdejmuje jej numer z afisza mamrocząc
coś pod nosem o tym, że „dzieci i kotów na scenie nie
należy pokazywać.” Nie był w tym momencie złośliwy.
W samej rzeczy Haneczka w swoim występie wyglądała jak
piszcząca myszka, stojąca na tylnych łapkach!...
Spuśćmy zasłonę zapomnienia na ten niechlubny epizod.
Zresztą już w 1919 r. wyjeżdża do Lublina... jakże tam inaczej
niż w stolicy: tanio, ludzie sympatyczni, budynek teatralny
przyjemny, a garderoby suche i czyste, żyć nie umierać!
Dwaj przedsiębiorcy teatralni, którzy sprowadzili tu artystów,
pomogli urządzić się im w różnych domach. Hanka
trafia na przemiłą starszą panią. Jeden z tych przedsiębiorców
to Sarnecki - przyszłe „nieszczęście Hanki”. Na razie
wszystko wygląda dobrze - organizują „Wesoły Ul”. Z Warszawy
przyjeżdżają nowi aktorzy m.in. urocza szatynka Maria
Morska. Zespół Wesołego Ula jest sześcioosobowy, ale
wystarczający. Atmosfera jest serdeczna, co dla przewrażliwionej
Haneczki jest sprawą niesłychanie istotną. Pierwszy
program sklecony zostaje szybko (Haneczka wykona w nim
kilka piosenek: „O mój rozmarynie”, „Ułani, ułani, malowane
dzieci” oraz „Rozszumiały się wierzby płaczące” - można
powiedzieć, same hity. A na koniec „Rozkwitały pąki białych
róż”). Przedstawienie robi furorę.
Domański z Wrzosem szaleją z radości, piszą następny
program. Haneczka ciężko pracuje. Chętnie wysłuchuje
uwag, najchętniej jednak przebywa w towarzystwie Sarneckiego,
tylko jego wskazówki przyjmuje na próbach, a poza
teatrem stara się spędzić z nim każdą wolną chwilę. Może go
słuchać godzinami. Nie ma co ukrywać, zadurzyła się w tym
42