Browse publication

zaangażował Julicz i w której z miejsca się zakochał. Zresztą
nie tylko on ale również autor tekstów, Andrzej Włast. O
dziwo, panowie nie skoczyli sobie do oczu, ale cała trójka
tworzyła zgrane trio: „Julicz przydzielał Niucie najlepsze
role, Włast pisał porywające teksty, a ona znajdowała czas
dla obu panów...”
Kolejna próba kończy się nad ranem. Ulicą idzie dwoje
ludzi - On - reżyser - ma na sobie „pilśniowy kapelusz, palto
z aksamitnym kołnierzem, jedwabną chustkę w perski deseń
na szyi i hebanową laskę ze srebrną gałką, a ponadto kanarkowe
rękawiczki - sam szyk i elegancja. Obok drepcze
Ona - Marysia - mała, szczupła, bez prezencji.” Pantofle
mają powykrzywiane obcasy, paltot wyraźnie podniszczony,
a lis tu i ówdzie wyjedzony przez mole. Za duża czapka co
chwila zsuwa się jej na oczy. Ledwie ma śmiałość zapytać
Mistrza, czy ma jakieś szanse wystąpić nie tylko
w balecikach, ale jako Artystka...! „Wszystko jest możliwe”
- mówi filozoficznie Hanusz, bo on to jest właśnie. On -
król tanga. - Ale to nazwisko! Bój się Boga - jeszcze ktoś
powie Pietruszka...” Marysia pochyla głowę zmagając się
jednocześnie z opadającą czapką. Maestro popada w zamyślenie,
potem przystaje na chwilę... „poczekaj, poczekaj, a
może tak Ordon. Maria Ordon... chociaż może to pospolite?
- Na drugie mam Anna - szepcze przyszła gwiazda. - No,
nawet może być, Anna Ordon. Voila!”. Haneczka podskakuje
jak mała dziewczynka. Ma nowe, artystyczne pseudo. Ale
to jednak nie wszystko. Mimo że ktoś znajomy pisze jej słowa
do piosenki na jakąś zagraniczną melodię, mimo tego, że
ma pożyczoną sukienkę i sznurek pereł... kiedy inspicjent
mówi - panna Ordon na scenę, a publiczność patrzy z wyczekiwaniem...
na tle czarnej kotary staje niebrzydka dziewczyna
w białej sukni bez rękawów, odsłaniającej białe chude
ręce. Na czubku fryzury chwieją się perełki, a w banalną melodię
wplata się piskliwy głosik docierający zaledwie do
41