Browse publication

Zaproszeni goście nie chcieli wychodzić, chociaż spektakl
dobiegł końca. Porwany nastrojem zespół grał bez specjalnej
zachęty coraz to inne przeboje z tamtych lat, ktoś zaczął
tańczyć tango. Może to nawet byłam ja... uwielbiam
tango!
Do domu wracałam późno, bardzo późno... zupełnie jak
Haneczka, a właściwie Marysia Pietruszyńska. Wtedy wstawał
warszawski, mokry świt 1918 roku, ale jaki to był rok!...
„Na ulicach Warszawy rozbraja się Niemców odbierając im
rewolwery, karabiny, nawet pikelhauby. Piłsudski zwolniony
z twierdzy w Magdeburgu wraca do stolicy owacyjnie witany
przez niezliczone tłumy.” Zewsząd powiewały białoczerwone
flagi... może w owym tłumie była nasza przyszła
gwiazda - stawała na palce, żeby coś zobaczyć - była przecież
drobna i niewysoka... przez myśl jej nigdy by nie przeszło,
że kiedyś i ona będzie wzbudzać zachwyt tłumów, że
na jej cześć też będą wiwatować i klaskać. Ale to jeszcze
daleka przyszłość... Na razie jest niezwykły rok 1918 - koniec
wielkiej wojny i zmartwychwstanie niepodległej Polski.
Uszczęśliwieni ludzie biegają po mieście, w kawiarniach
brak wolnych miejsc, teatry wypełnione co wieczór po brzegi.
Zajrzyjmy do starych programów - w Operze grają Halkę
z Gruszczyńskim w roli Jontka, w Polskim Wyzwolenie Wyspiańskiego
z Osterwą, który ,jakże rozmarzonym wzrokiem
wodzi po widowni (później takim wzrokiem będzie błądził
za naszą Haneczką). Dalej - Teatr Rozmaitości i Józef Węgrzyn
w roli Księcia Pepi - wzbudza westchnienia panien i
mężatek, a w Nowościach operetka Manewry miłosne
z „szampańską” Lucyną Messal - naprawdę jest w czym wybierać!”
Brudny, szary świt odprowadza Marysię Pietruszyńską
wracającą z próby - niedługo premiera „Niech żyje pokój”.
W finale cały zespół z tancerkami ze szkoły baletowej wychodzi
na scenę. Tyle że ona jest na szarym końcu. Myśli z
zazdrością o słynnej z urody Niucie Bolskiej, którą ostatnio
40