Browse publication

W RYTMIE TANGA.
Zanim jeszcze zaczęliśmy wespół z Jolantą Rogowską
i Danielem Boćkowskim realizować cykl wieczorów pt.
„Lata dwudzieste, lata trzydzieste”, napisałam scenariusz do
przedstawienia, które opatrzyłam tytułem „Mężczyźni, których
kochałam”. Był maj, wieczorem spektakl, ja w nerwach...
idąc po pracy do domu rozmyślałam o kreacji, która
nie do końca dobrze leżała. Na pocieszenie kupiłam sobie
bukiet żółtych żonkili, ale nie pomogło.
Przypomniałam sobie wszystkie wpadki na próbach -
był przecież maj, ciepło, nikomu nie chciało się siedzieć w
dusznej sali - przychodziłam ja, dziewczyny, które miały
śpiewać i recytować, oraz nieodmiennie jeden przedstawiciel
czteroosobowego zespołu - bez nazwy - który zapewniał od
progu, że wszystko pójdzie dobrze, chłopcy są przygotowani,
po czym przetrwawszy dzielnie kilka minut próby ulatniał
się bezszelestnie... Nagle na środku miasta przestraszyłam
się tego całego przedsięwzięcia - po co mi to było? Jeszcze
ten prowokujący tytuł...
Dopiero widok scenografii - stoliki ustawione prawie
jak w Ziemiańskiej, przyćmione światło, wpuściły promyczek
nadziei do mojej duszy, że może nie będzie tak źle. No
i nie było!
Popłynęły opowieści o Kossakach, naburmuszonej Lilce,
która nie miała szczęścia do mężczyzn, ani do wydawców, o
rubasznej Madzi, jej siostrze, o miłościach i miłostkach Ordonki
- a wszystko to przerywane prawdziwymi hitami tamtych
czasów (zespół pojawił się tym razem w pełnym składzie)
wlewało się miodem do serca. Polał się też szampan...