Browse publication

swój własny, tubalny głos, głodny był słuchaczy, bez tego
wiądł, usychał...
Jest rok 1936. Pisze Bella: „Siedzieliśmy w ogródku w
Ziemiańskiej. Była to wiosna, albo może jesień... W ogródku
nie było ani kwiatów ani krzewów, wszystkiego dwa, czy
cztery duże drzewa. Żwir - na nim stoliki i żelazne krzesełka.
Ale dla nas wtedy to podwórko spełniało rolę ogródka.
Nawet opalić się tam można było, nawet zażyć ciepłej ulewy...
Mówiono o tym, co się dzieje poza zachodnimi granicami
Polski...” Bella szalała z niepokoju, bała się wojny.
„Nie martw się laleczko, natychmiast po otrzymaniu wiadomości,
że wojna została wypowiedziana, własnoręcznie cię
zastrzelę” - pocieszał ją Franek. Kiedy we wrześniu pierwsze
bomby spadły na Warszawę, niestety nie zdążył jej zastrzelić.
Zmarł w kwietniu 1937 roku. A ona, piękna, elegancka
Paryżanka musiała „przeżyć tę najohydniejszą z
ohyd”... i przeżyła.
Zamykają się drzwi Ziemiańskiej. Jeszcze jest prawie
tak samo jak przedtem - słychać gwar głosów, zapach kawy,
ale jest jakaś nerwowość w tym wszystkim, mówi się tylko o
jednym („wojna wisi na włosku”). Ludzie są przestraszeni
jak ptaki przed burzą. Zostawiam ich... w pół obrocie, w niedokończonym
geście, w uśmiechu, który nie zdążył zgasnąć
na twarzy...
W nocy śnił mi się Franc Fiszer - szybował po niebie,
pomiędzy obłokami z niestarannie ufarbowaną brodą, rzucającą
zielone refleksy i wołał tubalnym głosem: „Nie ma bytu,
byt nie istnieje, śmierć nie istnieje...”
Obyś Franku miał rację.