Browse publication

ły się przekąski: wątróbki, zimna cielęcina, grzybki marynowane
i wielkie płaty szynki. Różowe i pachnące... Pycha!
Niezwykle często przyjeżdżał Franciszek zaniedbany, z
brodą źle umalowaną, która nabierała niebezpiecznych purpurowo-zielonych
odcieni... Jedna brew nakreślona wyżej,
druga niżej. Beznadziejność! Bella brała się do roboty. -
Gdzie są twoje bagaże - pytała Franka, czyś aby nie zostawił
ich w pociągu? - nie mogła sobie przypomnieć widoku sakwojaża.
- Weronko, gdzie są moje rzeczy - wrzeszczał
Franciszek. Zwykle była to torebka papierowa, tzw. „tutka”.
Niewiele tam było... butelka z czr n idłem, szczoteczka do
„oporządzania” brody... i nic więcej. Biedny, kochany Franc.
Tak niewiele wymagał od życia. A tak wiele dawał innym.
Nie miał nawet koszuli nocnej. „E, duszyczko, przesadzasz
- mawiał - pierś przykrywa mi broda, a ramiona się
nie liczą.” Naturalnie Bella kupowała mu koszulę nocną i
wszystkie inne rzeczy, potrzebne dla normalnej egzystencji.
Jedynym przejawem próżności, a raczej tęsknoty do elegancji
była potrzeba posiadania przez Franca pąsowego goździka
w butonierce. I nie obchodziło go, że garnitur miał
więcej niż sfatygowany. Ubranie nie odgrywało roli - ważny
był ten goździk, świeżo ufarbowana broda i równo zarysowane
brwi... Przy okazji kupna koszuli nocnej wstępowała
Bella do sklepu spożywczego Hirszfelda (jakież doskonałe
rzeczy można było tam nabyć, cóż tam był za wybór!). Franek
lubił przekąski. Zatem kupowało się duży, grubo krajany
płat łososia wędzonego. „Oczywiście tłustego łososia” - zaznaczał
Franek, przygotowując się z namaszczeniem do
obiadu podśpiewywał „W lasku Idy trzy boginie”, okropnie
zresztą fałszywie, ale było to u niego objawem najwyższego
zadowolenia. „Łagodna intymność naszej przyjaźni” - pisze
Bella - sprawiała, że Franciszek zaczął jej się zwierzać ze
swoich spraw, o których nikomu dotąd nie mówił. Kiedyś po
obiedzie - kiedy on kończył kawę, a ona ulubionego papierosa
„Balto”, nieoczekiwanie powiedział, że wróci późno.