Browse publication

sób żyć z takim niechlujem, jesteś tak samo dzikie zwierzę,
jak on.” Tu Jerzyk już grubo przesadził. Franc, nie tylko nie
był owym „niechlujem”, ale wprost przeciwnie, jak mało kto
dbał o swoją higienę i wygląd, tyle że w swój specyficzny
sposób. Nie zwracał zupełnie uwagi na pokój, w którym
mieszkał, na jadalnię, w której przecież dokonywał aktu spożywania
posiłków, na pokoje otaczające również. W tym
była niestety pracownia Jerzego, którą traktował jako coś w
rodzaju „stajni, czy obory”. Fajkę wytrząsał najmniej osiem
razy dziennie i to nie gdzie indziej, tylko w atelier Jerzyka, a
tzw. fldibusy sporządzał sobie z pism i gazet. Czasem były
to artykuły z francuskiego architektonicznego pisma Corbusiera
i Ozenfanta. To już był koniec! Mąż Belli zadecydował,
albo on, albo on (czyli Jerzy). W końcu jeszcze mieli willę w
Skolimowie... Stanęło na tym, że kiedy Jerzy jest w domu -
Franca ma tam nie być. A że pan domu w owym czasie często
wyjeżdżał do Anglii, Francji i Włoch, sprawy dały się
jakoś pogodzić i obie strony były zadowolone.
I tak było długi czas - Jerzyk wyjeżdżał, wieczorem zjawiał
się Franciszek, witany entuzjastycznie najpierw przez
psy, potem przez królującą w kuchni Weronkę (nikt tak jak
on nie potrafił ani przedtem, ani potem docenić jej kuchni)
nawet przez dozorcę - wszyscy oni tworzyli orszak powitalny
Pana Profesora. On też miał z nimi doskonały kontakt.
Od progu marudził: „Diabli nadali, na wsi post, raz na
tydzień odrobina mięsa! Czy mógłbym prosić, droga Weronciu,
sztufadę na obiad? - A dyć się zrobi, polecę na targ, migiem
obrócę...” - odpowiadała z uśmiechem.
Wydawało mi się, że Weroncia tak właśnie odpowie.
Ale kiedy dotarłam do źródeł okazało się, że nie Weroncia, a
właściwie Józefowa z dumą w głosie odpowiedziała, że „A
dyć wiadomo było, że pan Profesor dzisiaj przyjedzie. Sztufada
się dusi, że proszę siadać.” Franek tymczasem szedł do
„kąpielowego”, aby umyć ręce. Tymczasem na stole zjawia­
35