Browse publication

chłopiec jakiego oglądał Paryż. Mowa oczywiście w Wieniawie-Długoszowskim...
Mimo pełnych nagany spojrzeń Jerzyka Bella przysiada
się do stolika Aishy: „Widziałaś go, mówił z tobą, przyjedzie
do Paryża?” - nie może go zapomnieć, mimo że zapomniała
wielu przed i po nim.
Cóż jej powiedzieć? Czy to, że Bolek właśnie kocha żonę
swego przyjaciela - Berensonową, że spodziewają się
dziecka, że pije jak zwykle, a w mundurze wygląda jeszcze
piękniej, bardziej uwodzicielsko? A kiedy czytał swój wiersz
„Szwoleżerowie” wszystkim kobietom serce waliło jak młot,
a on oślepiał swoją urodą - orlim nosem, smukłą postacią...
„Rozumiem cię Aisho” - myśli Bella - „tak bardzo cię rozumiem...”
Po wojnie spotkały się na Montpamassie. Usiadły
przy stoliku jak kiedyś, wieki temu... „Ach, Bolek” - westchnęła
Aisha. Towarzyszyły jej dwa ogromne dogi - pisze
Bella i myśli o Bolku, który w Nowym Jorku zakończył życie
wypadając na bruk, z któregoś tam piętra. Ten poeta, pełen
fantazji, radości życia i humoru, „pijany nie tylko alkoholem,
ale samą radością istnienia, zakała mieszczańskiego
żywota - najczystsza prowokacja dulszczyzny, a potem abstynent,
dyplomata, doskonały ojciec rodziny, zrośnięty
wszystkimi fibrami z Warszawą - czuł się w Nowym Jorku
jak potępieniec... Wolał ten skok, a właściwie lot spadającej
gwiazdy, niż dalej ciągnąć w Ameryce swoje przegrane życie...
„Rozumiesz Aisho” - pyta Bella i kuli się w cienkim
sweterku, bo właśnie powiało chłodem od bulwaru Raspail, a
może od strony cmentarza Montparnasse...
Aisha już nie żyje. Bella zapamiętała ostatni obraz - dwa
wielkie dogi, a między nimi niewielkiego wzrostu Murzynka.
Stara kobieta.
W czasie tej ostatniej podróży Paryż był inny. Cafe du
Dome nie była tak modna, nie było nikogo z dawnych znajomych.
„Żaków nie ma, Kramsztyków nie ma... Jerzego nie
ma. Warszawa jest inna, Montparnasse jest inny. Mój Boże!
33