Browse publication

I
bebechami, wśród których dawało się dojrzeć dwoje oczu.”
Chaim nie był jeszcze w owych czasach aż tak znany i ozdoba
ściany w postaci jego obrazu nikogo nie zachwycała. Jednak
widać wśród Niemców był jakiś koneser sztuki...
Księgarnia nieźle prosperowała, napływały zamówienia,
dodatkowo w Lille otworzono pierwszą szkołę dla dzieci,
posypały się zamówienia na podręczniki, potem proszono o
globusy i mapy Polski. „Mieliśmy ręce pełne roboty” - pisze
Bella. Nie ma jednak róży bez kolców. Na nic się zdało, że w
kilka miesięcy spłaciła długi... Jej narzeczony, późniejszy
mąż, Jerzy Gelbard - architekt (w którym była nieprzytomnie
zakochana, a który później zdradził ją ze Stefą, „co wąsy
miała jak huzar”) przyszedł któregoś dnia, rozejrzał się po
wnętrzu, które jej wydawało się wspaniałe, gwizdnął przeciągle
i powiedział: „Bieda z nędzą, kto tu przyjdzie, chyba
ci co do WC i to przez pomyłkę.” To był cios poniżej pasa!
Ten to potrafił człowieka podtrzymać na duchu! „Proponuję
ci kawę i obiad w cywilizowanych warunkach” - powiedział
lodowatym tonem na odchodne. Oczywiście w „Cafe du Dóme”...
Tam spotykali się wszyscy: Tytus Czyżewski, Jacek Puget,
Kramsztykowie, Zamojski. Bywała też Aischa... (Jerzy
był niechętny tej znajomości, bo w końcu kim ona była? Pomijając
kolor skóry, dziewczyną z ulicy, modelką, zresztą
nie wiadomo kim). „Uważam, że powinnaś wiedzieć z kim
się przyjaźnić, a z kim nie” - mawiał mentorskim tonem.
Bella posłusznie kiwała głową, ale swoje wiedziała. Aisha
była jedną z najpopularniejszych postaci na Montparnasse -
odpowiednikiem owej słynnej Kiki - tyle, że w hebanowym
kolorze. Murzynką z włosami jak materac, z bajeczną figurą,
nogami po szyję, szerokim spłaszczonym nosem i oczami...
o tych oczach można napisać poemat. Pisze Bella: „Czułość
i żar, głęboki, metafizyczny smutek.” Jak można było jej nie
kochać? Największą miłością życia Aishy był Polak. Nie kto
inny, ale Bolek, młody doktor medycyny: najpiękniejszy
32