Browse publication

kła, bo chciał wydać ją za mąż za kamienicznika (czego nie
może mu zapomnieć), ale do Julci, służącej u nich od osiemnastu
lat. Pisze: „mam własną księgarnię, potrzebne mi są
książki, bo jaka to księgarnia bez książek, a na razie nie mam
pieniędzy, żeby za nie płacić.” Okazuje się, że Julcia umie
działać. Za 14 dni przychodzą pierwsze dwie duże paki z
książkami, po następnym tygodniu trzy i później następne.
Bella pisze: „na swoją obronę dodam, że raz na miesiąc posyłałam
na nazwisko Julci pieniądze, naturalnie na początku
marne.”
Cudna jest odpowiedź Julki, która świadczy, że była nie
tylko panną służącą, ale przyjaciółką rodziny: „W pierwszych
słowach mego listu niech będzie Pochwalony Jezus
Chrystus, a teraz donoszę Ci, moja droga Belluniu, że jestem
zdrowa, czego i Tobie życzę. Na przyszły miesiąc, a może za
trzy tygodnie, będziem mieć okazję do Paryża i wyślę przez
nią Twoją ulubioną kiełbasę dębowicką dwa kilo, jedną polędwicę
wędzoną, a co do twoich interesów książkowych, to
bądź spokojna, bo wszystko załatwiam i na przyszłość też
załatwiać będę. Ale abyś nie żałowała sobie jedzenia, bo o to
najwięcej się turbuję. Pamiętaj, żeś na płuca chorowała, a to
może się znowu odezwać. Ja po mojemu radzę - nie grymaś,
a jedz tłustego schaboszczaka i popijaj gorącą herbatą. Łatwiej
strawisz i żadnych kłopotów żołądkowych mieć nie
będziesz. Donoszę Ci, że przez okazję, co poprzednio pisałam,
posyłam większy słoik topionej słoniny, tak jak w domu
lubiłaś - z jabłkami, skwarkami i z cebulką. A teraz pozdrawiam
Cię raz jeszcze nie rękami ani nogami, ale pobożnymi
słowami. Twoja Julka Topolka.”
Nadszedł wspaniały dzień dla Belli - „półki suto zaopatrzone
w książki, stół nakryty zielonym kartonem”, na ścianie
płótno Chaima Souitne’a - portret Fernandy (obraz ten
Bella zabrała do Warszawy, gdzie wisiał w jej domu do 1941
roku. Potem zabrali go Niemcy). „Dla niewtajemniczonych”
- j a k pisze Bella - „mógł się wydawać jakimiś potwornymi
31