Browse publication

zucone w artystycznym nieładzie... Na mniejszym stole kusiły
oko „wszelkiego rodzaju przekąski, przystawki, ryby
począwszy od łososia, sandaczy, karpi, poprzez anchois, krewetki,
aż do sardynek i śledzi włącznie. „Nie widzę kawioru,
a gdzie ostrygi” - upominał się Franek. Pan Albin we fraku
i sztywnym gorsecie z przedziałkiem i białą serwetką przewieszoną
przez ramię sumitował się, wyjaśniał, przepraszał...”.
Na następnym stoliku stały, ustawione „niczym wojsko”,
butelki z alkoholem. Izabella Gelbard pisze, że był on
jednym z „najwspanialszych znanych żarłoków, najznakomitszym
koneserem gastronomii, a wręcz poetą podniebienia
i żołądka.” Znana jest anegdota, kiedy to Fiszer postanowił
w sześć lat po pierwszym pobycie odwiedzić ponownie stolicę
Francji. Nie chcąc być narażonym na „przykrą mu samotność
w czasie podróży”, swoim zwyczajem zaprosił małe
grono przyjaciół - tylko dwanaście osób (ma się rozumieć na
jego koszt).
Oczywiście przyjaciele wyrazili entuzjastycznie zgodę
na całe przedsięwzięcie. Postanowiono wyruszyć ze dworu
do graniczącej miejscowości Aleksandrowo - podaję za Bellą
Gelbard. Uczestnicy wyprawy jechali wolno ciesząc się
majowym powietrzem, słońcem, obłokami na niebie i zatrzymywali
się w przydrożnych oberżach. Już niedaleko było do
w/w Aleksandrowa, skąd mieli już tylko wsiąść w pociąg
jadący z Petersburga wprost do Paryża. Wieczorami w kolejnej
oberży poeci czytali swoje wiersze przy lampie naftowej
i świecach. „Nie ma bytu” - powtarzał Franc swoje ulubione
credo „śmierć nie istnieje” - głosił gotując się do smakowitej
wieczerzy. Było to gdzieś w okolicy Kujaw, niedaleko Włocławka.
Gospodyni poprzedniego wieczoru zaszlachtowała
wieprzka i wniosła na półmisku gorące kiełbaski (wg domowego
przepisu). Franek aż przymrużył z lubością oczy - w
miarę słone, pieprzne i jeszcze jakiś inny, nieznany mu smak
ziela, a może korzeni?!! „Genialne” - obwieścił gromkim
29