Browse publication

Na dworcu powitał ją August Zamojski. Od razu poczuła
się jak w domu, może dlatego, że „znał jej ojca, że był kimś
z Nowogrodzkiej, przyjacielem Witkacego... kimś z Zakopanego...”
Zamroczył ją ten Paryż... zresztą kogóż by nie zamroczył?!
Śmiertelnie zakochana w nim Bella, podziwiała
ludzi, ich inteligencję, poczucie humoru, a także język -
,język sprzedawcy gazet, konduktora, kelnera - identyczny z
językiem Anatola France’a.” Pisze: „W żadnym innym języku
nie istnieją takie subtelności znaczeń. Czasem wydawało
mi się, że źródłem tej lotności jest wino. Tylko w winie jest
mądrość i świetlista radość” - wspomina.
A poza tym specyficzny wdzięk ulic, pałacyków, placów.
Niepowtarzalny klimat przeszłości i dnia dzisiejszego.
Urzekające piękno, którego i ja sama miałam szczęście doświadczyć...
A wiele lat później pisze piękna Bella: „Wojna, głód,
nędza... przywykłam do tego - do poniżenia, do gwiazdy
Dawida na rękawie, do okrucieństw i śmierci, ale na dnie
serca żyło we mnie tamto wspomnienie - Paryż w różowej
mgiełce, Paryż - jedyna bezpieczna wyspa na świecie...”
Dobrze jest mieć takie wspomnienie i taką wyspę, kiedy
nadchodzi Zło, chwile zwątpienia i wszystko, co najgorsze...
W czasie, kiedy Bella jeszcze nie znała Fiszera zajmował
się on przejadaniem majątku. Pewnie na wsi, we dworze,
nie poszłoby mu tak szybko, ale on pragnął nade wszystko
kontaktu z ludźmi z „twórczością”, jechał więc do Warszawy,
zatrzymywał się z reguły w hotelu Europejskim. Wieść o
jego przybyciu lotem błyskawicy obiegała miasto -
„Franciszek przyjechał, Franc jest w Warszawie” - szeptano.
Wkrótce schodził się tłum malarzy, pisarzy, rzeźbiarzy
i wszelkiego autoramentu poetów, czy też takich, którzy za
poetów się uważali. „Proszę wszystkich na obiad” - grzmiał
głos Franca - „zgłodniałem!” Dyrektor sali restauracyjnej
znał już gust swojego klienta - a więc lśniąca biel adamaszków,
błyski srebrnej zastawy, kieliszki kryształowe i kwiaty
28