Browse publication

Biedny, kochany, genialny Franek. Niczego nie utrwalił,
niczego po sobie nie zostawił, oprócz coraz bledszych wspomnień!
Na szczęście pojawiła się ona - Izabela Gelbard. Właśnie
niedawno wróciła z Paryża, jak już pisałam
„przesiąknięta” atmosferą Montparnasse, elegancka i piękna,
ale zaniedbywana przez męża - Jerzego Gelbarda - architekta.
Zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia. Nie była
to zwykła miłość, zważywszy, że Franek miał już swoje 75
lat, a ona zakochana była w niejakim „Dziku”. Wielki Franc
olśnił ją swoją „gigantyczną, tytaniczną, renesansową postacią”.
Zafascynował grzmiącym głosem, zielono-czamą brodą
i największym, wspaniałym brzuchem. „Czułam do Franka
upodobanie ale i głęboką wdzięczność za to, że chce być
moim przyjacielem” - pisze we wspomnieniach Bella. Codziennie
rano wędrowali razem do Ziemiańskiej...
Izabela Gelbard to postać niezwykle barwna (a do takich
mam słabość). Piękna, o wielkim temperamencie i wyobraźni...
wiele faktów z jej życia stworzyła sama, ale też wiele
wręcz nieprawdopodobnych, przeżyła naprawdę. Miała w
sobie ogromną fantazję, apetyt na życie i tę radość, radość
samego istnienia, której tak brakuje w dzisiejszych czasach
ludziom. Zatem wszystko inne zostaje jej wybaczone,
zwłaszcza że potrafiła być równie barwna i kolorowa po
okropnych, wojennych przejściach. Cofnijmy się w czasie...
„Przeraźliwie gwizdała lokomotywa, para przysłoniła
wszystko - i dworzec, i odprowadzających mnie obu przyjaciół.
Poprzez gęstą mgłę słyszę wciąż głos Władka Broniewskiego
- „Uszy do góry Bella”. „Nie daj się” - wtóruje mu
Bruno Jsieński.” Wtulona w róg przedziału, zaciskała pięści
- chciał mnie sprzedać! Jej tatuś, a przecież tak go kochała...
(ojciec chciał ją wydać za zamożnego kamienicznika z
„dziurkami na nosie, ohyda!”) Rozżalona, uciekła do Paryża.
Tam mieszkała od wielu lat jej matka z młodszą siostrą, nie
jechała tak całkiem „w ciemno”.
27