Browse publication

wana) czasem rdzawej czerwieni, w porywach mieniąca się
lekkim seledynem. Takim był, kiedy po raz pierwszy ujrzała
go Izabela Gelbard, żona Jerzego Gelbarda - architekta.
Właśnie była świeżo po powrocie z Paryża, wszystkie nowinki
mody miała w jednym palcu. I nie tylko... poznała tam
mnóstwo dziwaków i różnych ludzi, z którymi miała do czynienia
na co dzień - można powiedzieć, że niejedno widziała
i nic nie mogło jej zadziwić. A jednak... Otóż zobaczyła
Franka siedzącego na kanapce Ziemiańskiej samotnie. I nie
dlatego, że bywał osamotniony, wręcz przeciwnie - na tym
meblu już nie było miejsca dla nikogo innego! Nikt oprócz
Fiszera nie mógł się więcej zmieścić. Wijąca się broda spoczywała
na piersi, a pod nią „wielki brzuch nad brzuchami -
drgał konwulsyjnie”, co oznaczało, że Franek śmiał się. Był
to bowiem człowiek pogodny i skłonny do śmiechu. Na głowie
żonglował małym kapelusikiem, lekko zsuniętym do
tyłu. W ustach trzymał fajeczkę. I to z grubsza cały opis
Franca Fiszera - jakże jednak mizerny i dwuwymiarowy...
ale i tak zakochała się w nim „na zabój” !
W tamtych czasach ciągle ktoś w kimś się kochał,
z wyjątkiem Tuwima, który kochał się we własnej żonie
i Franca Fiszera, który kochał filozofię i dobre jedzenie -
czasem w odwrotnej kolejności...
W Ziemiańskiej, do której przychodzili jego uczniowie -
zasiadał jak basza, przy stoliku zapalał fajkę, pił pół czarnej
i grzmiał tubalnym głosem... „byt nie istnieje...” Olśniewał
i porywał innych. Kazimierz Błeszyński w swoich wspomnieniach
o Fiszerze z 1939 r. pisze: „Nic równie śmiałego,
rzutkiego, giętkiego i pewnego, jak myśl Fiszera, kiedy improwizował
swe metafizyczne poematy, i nic równie żałosnego,
zakłopotanego, nieporadnego, niezaradnego, jak
Franc Fiszer, gdy na co dzień nie wiedział, nie rozumiał, co
ma począć z owym „bytem” i otaczającą go rzeczywistością.”
26