Browse publication

Muzą i długoletnią przyjaciółką „najzłośliwszego pióra
w Polsce”, Antoniego Słonimskiego była wspomniana już
wcześniej Maria Morska - znakomita interpretatorka wierszy
Lilki Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej - ładna szatyna o morskim
spojrzeniu. Antoni - wysoki i muskularny, świetny tenisista,
ale „brzydki potężnie” miał (jak się można spodziewać
po brzydalu) ogromne powodzenie u kobiet od aktorek
poczynając, a na paniach z arystokracji kończąc. „Czas - tak
niekorzystny dla kobiet, jest wyrozumiały dla mężczyzn” -
konkluduje Irena Krzywicka - pewnie dlatego Antoni na
starość stał się nieomal piękny. Z dawnej, nieco nalanej twarzy
wynurzyła się maska koścista i szlachetna. Można powiedzieć,
że „dusza wyszła mu na twarz”...
Już czas, można powiedzieć najwyższy czas, żeby wspomnieć
o jeszcze jednej osobie, która bywała w Ziemiańskiej.
Bywała - to za mało powiedziane, ta osoba prawie tam zamieszkiwała,
a jej tubalny głos unosił się nad stolikami, żeby
wreszcie zawisnąć u sufitu... To oczywiście mój ukochany
Franc Fiszer. Zresztą nie tylko mój, ale o tym za chwilę...
Zróbmy małą dygresję o modzie. Co się wtedy nosiło?
W czym wypadało wyjść do cukierni i na wystawę? Otóż
„zimą - suknia popołudniowa, płaszcz wełniany, ewentualnie
futro. Do tego mały kapelusz z woalką, pantofle na wysokim
obcasie, biżuteria. Latem - suknia z jedwabiu gładkiego,
lub wzorzystego. Mały lub duży kapelusz, pończochy.
Jeśli potem jesteś zaproszona na kolację lub tańce - używaj
sukni bez rękawów i bolera.”
Tak nosiły się kobiety bywające w Ziemiańskiej. Franek
do osób eleganckich z pewnością nie należał. Chociaż trzeba
przyznać, że dbał o siebie w specyficzny sposób. Widoczny
był z daleka - olbrzymia czarna bryła z rozwianą brodą, czasem
osobliwego koloru (zależnie od tego, kiedy była malo­
25