Browse publication

niczne”, albo też „metafizycznie-zmysłowo-intelektualne”.
Ten to miał wymagania! Ponadto Irena miała chrypliwy głos,
w dzisiejszych czasach było by to niewątpliwą zaletą, dawniej
przykrą wadą. Witkacy nie poprzestawał na jednej Muzie.
Solska - to były wrażenia metafizyczne i zmysłowe,
a ten trzeci człon - intelekt - posiadała na swoje nieszczęście
Zofia Żeleńska - żona Boya. Znosiła ona cierpliwie, latami,
awanse niezmiernie skomplikowanego amanta. Zresztą
oprócz samej Zofii zwanej przez przyjaciół Fusią, Witkacy,
pewnie dla równowagi, uwielbiał również jej męża. Wymalował
niesłychana ilość portretów Boya - bez użycia alkoholu,
lub pod jego wpływem, co skrupulatnie zaznaczał u dołu
obrazu.
Swoją przyszłą żonę Ninę Unrug poznał w Zakopanem.
„Wyglądała jak żywcem wyjęta z jego dramatów - rudowłosa
i wściekle wprost ponętna.” Ale trzeba pamiętać, że taki
człowiek jak Witkacy nie mógł być tym, co po mieszczańsku
nazywa się „dobrym mężem” nie był nawet dobrym narzeczonym
- jego pierwsza wybranka popełniła samobójstwo
skacząc ze skalnego występu w przepaść, udręczona nadmiarem
jego „metafizycznego pępka”...
Nina, z natury dość chłodna w okazywaniu uczuć, była
z gatunku „leniwych, białych hurys”, a swego niezwykłego
męża traktowała nieco z góry. To ją pewnie uchroniło przed
szaleństwem.
Na kilka lat przed wojną ich małżeństwo zaczęło się rozluźniać.
Ona zamieszkała w Warszawie, a Staś pozostał w
Zakopanem, miewał swoje przyjaciółki, a ona swoich adoratorów,
do końca jednak pozostali dobrymi przyjaciółmi. Nina,
jak każda żona była zazdrosna o flirty i miłostki męża,
który ustawicznie poszukiwał owych „metafizycznych, piekielnie
zmysłowych wstrząsów”...
24