Browse publication

wychowania córek. Czasem pożyczał od znajomych pieniądze
na znaczek pocztowy... Wydawało się, że jest w sytuacji
bez wyjścia. Los jednak nie wytrzymał i wtrącił swoje trzy
grosze. Owego „nicponia”, który miał zarządzać majątkiem
znaleziono z przestrzeloną skronią na schodach do „pałacu”
w Stawisku. Sejfy były puste, folwark w długach. Rada rodzinna
dała chwilowo Jarosławowi spokój, a on przecież
poeta, chwycił za pióro i napisał „Lato w Nohant” - czym
zarobił sporo i spłacił najważniejsze długi!
Irena Krzywicka spotkała go w tamtych latach w kolejce
EKD jadącej do Warszawy. „Wszedł do wagonu wielki,
piękny, wspaniały, wszystkie oczy, jak zazwyczaj obróciły
się ku niemu. Siadł przy mnie i rozmawiał wesoło. Sądziłam,
że jedzie do Warszawy, ale oto nadeszła stacja Tworki. Jarosław
wstał dość gwałtownie i wyszedł z wagonu. Widziałam
przez okno, jak w bramie szpitala złamał się niejako wpół,
jak zgięty niemal, z opuszczonymi ramionami wszedł do
szpitalnego parku. Zmiana która w nim zaszła, była wstrząsająca...”
Jej znajomy był wówczas lekarzem w Tworkach.
Krzywicka pytała kiedyś o stan Hani - To schizofrenia -
powiedział - medycyna nie ma na to rady.
Mimo tego ponurego wyroku, Jarosław odebrał żonę ze
szpitala. Spędzał z nią długie godziny na rozmowach, dawał
drobne prace do wykonania - jak sporządzanie notatek, porządkowanie
książek. Jej stan zaczął się poprawiać.
Był to niewątpliwie heroiczny okres w życiu Jarosława.
„Tylko ten, kto go znał mógł ocenić jego straszliwy wysiłek,
nieustającą dobroć i cierpliwość w staraniu wyrwania żony
ze szponów choroby.” Skłonności erotyczne to była zupełnie
inna karta jego życiorysu. Po Stawisku zawsze snuli się jacyś
szoferzy, sekretarze, ale to w niczym nie mąciło jego życia
rodzinnego. Był zawsze idealnym mężem i ojcem.
Każdy człowiek zawiera w sobie wiele sprzeczności. Nie
ma ludzi całkowicie dobrych, lub absolutnie złych. Trzeba
każdego oglądać z różnych stron, żeby objąć całość. Przed­
21